ไม่ได้สั่งให้เอ่ยห้ามมีเสียงเล็ดลอดออกมา

ไม่ปรารถนาให้กินย่อมไม่มีสิทธิ์แตะอาหาร

หากจอมมารต้องการหลับนอนนางไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

ไม่มีสถานะใดให้ยกย่องนอกจากนางทาสที่เขามีไว้บำเรอเท่านั้น

ร่างบางใบหน้าซีดเผือดเรือนผมยาวดำขลับ ดวงตาอ่อนโยนดั่งลูกกวางน้อยไร้เดียงสาใช้นิ้วเรียวโอบประคองถ้วยยาด้วยอาการสั่นกลัว นี่คงเป็นเช่นทุกวันที่เขาระบายความไคร่แล้วให้นางกินยาหยุดครรภ์ จอมมารผู้นี้เพียงใช้นางบำเรอราคะแต่ไม่ต้องการให้หญิงชั้นต่ำเช่นนางมาให้กำเนิดบุตร

เซียงหยูกุ้ย: “ข้าเกิดมามีกรรมนัก ถ้าหากเกิดได้อีกครั้ง ข้าไม่ขอเกิดเป็นสตรีอ่อนแอเช่นนี้ หากจะร้ายก็ให้ร้ายไปสุดล่าฟ้าเขียวอย่าได้ยอมตายให้ความรักโง่งมอีกเลย”

เซียงหยูกุ้ยยกยาขึ้นดื่มน้ำตาใสๆ เอ่อไหลนอง ชีวิตนี้เคราะห์กรรมนางหนักหนานัก ขอจากไปอย่างสงบเกิดมาอย่างเดียวดายก็ขอจบชีวิตอย่างเดียวดาย ด้วยยาพิษถ้วยนี้ นางจงใจสลับถ้วยยาไม่กินยาหยุดครรภ์แต่กินยาพิษร้ายแรงแทน

สิ้นคำขอเซียงหยูกุ้ยก็หมดลมหายใจไปด้วยความสังเวช คำขอของนางได้ยินถึงผู้เป็นใหญ่ทั่วทั้งสามภพ ชั่วชีวิตเซียงหยูกุ้ยเสียสละมามากนัก พรที่นางขอนั้นผู้เป็นใหญ่เหนือสามภพยินดีมอบให้ แต่ทว่า นางจะมีลมหายใจอีกครั้งเป็นสตรีเข้มแข็งร้ายกาจ พร้อมกับมอบพลังให้นางกลับมายุติสงครามเผ่ามารนภาและสวรรค์

//เรื่องนี้เป็นเรื่องที่2 ของไรท์นะคะ เนื้อหาไม่อิงประวัติศาสตร์หรือความจริงใดๆทั้งสิ้น ไรท์อยากแค่ให้ทุกคนได้ปลดปล่อยจินตนาการไปด้วยกัน หวังว่าทุกคนจะเอ็นดูนิยายเรื่องนี้นะคะ//

❤️พระเอกที่ว่าร้ายสุดท้ายจะโบ้ไหมน้าเพราะเมียร้ายกว่า❤️