ร่างแกร่งของชายหนุ่มที่เพิ่งกลับจากทำงานหนักทั้งวัน พร้อมลูกน้องที่เดินตามหลังมานับสิบ สายตาคู่เย็นเฉียบเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ แม่บ้านหลายคนที่เดินออกมารับ พร้อมเตรียมรองเท้า รับของที่เจ้านายหนุ่มถือมา

“ทำไมบ้านเงียบ?”

“คุณท่านไม่อยู่ค่ะ” แม่บ้านเอ่ย

“อืม แล้ว…”

“เฮียยยยยยย”

เสียงใสๆของหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาอย่างร่าเริงเข้ามาหา ก่อนกระโดดกอดเขาเต็มแรง

“หรรษา ทำไมหนูต้องวิ่ง”

“รอเฮียมาทั้งวัน กว่าจะเสด็จกลับมานะคะ”หรรษาเอ่ย

“รอเฮียทำไม จะเอาอะไรอีก”

“หนูขอออกไปเที่ยวนะคืนนี้” หรรษาเอ่ย

“จะไปก็ไปซิ ปกติหนูก็ไปไม่ใช่เหรอหรรษา” กะตัญเอ่ย

“หนูจะขอพาเอแคลไปด้วยไงคะ”

“ทำไมต้องพาเอแคบไปด้วย?”

“ก็น้องจบม.6แล้ว หนูจะพาไปฉลอง เป็นอันว่าขอแล้วนะคะ ฟ่อดดด รักเฮียจัง”

เอแคลที่หรรษาพูดถึง เป็นหนึ่งในสาวใช้ในบ้าน ซึ่งเธอเป็นหลานสาวของหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ โตที่นี่ และดินแดนกับพาเพลินก็เอ็นดูส่งเสียให้เรียน

เมื่อขอผู้เป็นพี่ชายจบ หรรษาก็วิ่งกลับขึ้นห้องพรางลากแขนเอแคลให้ขึ้นตามไปด้วย จนกะตัญถึงกับกุมขมับเบาๆ

“นี่สาบานว่าเป็นแฝดผมจริง” กะตัญเอ่ยกับป้าแม่บ้าน

“คุณหนูหรรษาร่าเริงจริงๆค่ะ”

NCLUB

“คุณหนูคะ คือแคล…”

“เรียกคุณหนูอีกแล้ว เดี๋ยวจะโดน พี่บอกมห้เรียกพี่ไง” หรรษาเอ่ย

“แคลเป็นคนมช้ในบ้านนะคะ ให้เรียกแบบนั้นไม่ดีหรอกค่ะ”

“ตอนก่อนพี่กับเฮียไปเรียนต่างประเทศเราสามคนก็เรียกพี่น้องกันนี่”

เสียงอึกกะทีกครึกโครมในคลับเริ่มพาบรรยากาศสนุก เอแคลที่ไม่เคยมาที่แบบนี้ก็ไม่ชินนัก

“หรรษาไปไหน ทำไมนั่งอยู่คนเดียว” เสียงๆนึงดังขึ้น

“คุณกะตัญ…เอ่ออ…คุณหนูเต้นอยู่นู่นค่ะ”

“เอแคลลลชนแก้ววววว หมดแก้วววว”

หรรษาที่เดินกลับมาก่อนยกแก้วขึ้นชนกับแก้วเอแคลด้วยท่าทางที่เหมือนจะเมา เอแคลถือแก้วกล้าๆกลัวๆเพราะไม่อยากดื่มเยอะเพราะกลัวเมา กะตัญถอนหายใจก่อนรับแก้วที่เอแคลถือมากระดกรวดเดียวหมดแก้ว

“คะ….คุณกะตัญ ดะ…เดี๋ยวเมานะคะ”

“เหล้าแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”