“ต่อไปนี้พี่จะช่วยดูแลลูกเอง”

ราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็น สมองมันมึนเบลอตื่นตัวอย่างฉับพลันเมื่อได้ยินคำว่า ‘ลูก’ หลุดจากประของนภทีป์

เมื่อครู่หูเธอแว่ว หรือฟังเพี้ยนไปเองหรือเปล่า

“คะ… พี่หมากว่ายังไงนะคะ” หัวใจของเธอเริ่มเต้นกระหน่ำ พรั่นพรึงขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ

ชายหนุ่มทอดน้ำเสียง เอ่ยอย่างชัดเจนหนักแน่นกว่าเดิม

“พี่บอกว่าต่อไปนี้จะช่วยเอื้องดูแลน้องปิ่นเอง” 

ดวงตาคู่กลมภายใต้แพขนตาสวยกลอกไปมา

“มะไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทุกวันนี้ครอบครัวของพี่หมากก็ให้ความอุปการะที่บ้านของเอื้องมากพออยู่แล้ว จะรับผิดชอบน้องปิ่นอีกคนคงมากเกินไป” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นคงนัก ยังไม่ค่อยมั่นใจว่าฟังผิดจนหูเพี้ยนได้ยินเขาเรียกน้องปิ่นว่าลูก หรือเขาพูดออกมาจากปากจริงๆ กันแน่

เขาเหลือบมองยัยหนูตัวเล็ก ริมฝีปากแดงแจ็เพราะพิษไข้บนเตียงอย่างสะท้อนใจ และเจ็บปวดระบมตรงอก ถึงขั้นนี้แล้วแม่ของลูกสาวก็ยังไม่อยากบอกความจริงว่าเขาเป็นพ่อของแก

“พี่อยากดูแลน้องปิ่นในฐานะพ่อ ไม่ใช่เลี้ยงดูอุปการะอะไรแบบนั้น พี่รู้มาสักพักแล้วว่าน้องปิ่นเป็นลูกสาวของพี่”

ลำคอของอัญชิตาแห้งเกือบเป็นผง ความหวั่นกลัวพวยพุงเกาะกุมหัวใจ

คางหญิงสาวสั่นระริก น้ำตาหยดหนึ่งร่วงเผาะบนแก้ม ในที่สุดสิ่งที่เธอหวาดกลัวว่าจะถูกเปิดเผยก็เก็บเป็นความลับไม่ได้อีกต่อไป

“ไม่ใช่ว่าถ้าลูกไม่ป่วยพี่ก็จะไม่พูด หรือไม่รับผิดชอบหรอกนะ แต่พี่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดกับเื้องเรื่องนี้ยังไงดี” เขาพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงเนิบช้ากว่าปกติด้วยไม่อยากกดดันให้หญิงสาวยิ่งช้อกว่าความลับตลอดหลายปีเปิดเผยหมดเปลือกแล้ว

“อย่างที่เอื้องบอกทุกคนมาตลอด ว่าน้องปิ่นเป็นลูกของ…”

เขาชิงเอ่ยตัดบท “พี่ตรวจดีเอ็นเอเรียบร้อยแล้ว ผลออกมาชัดเจนว่าแกเป็นลูกของพี่!!”