แต่งนิยายอยู่ดีๆฉันก็หลุดเข้ามาในนิยายของตัวเอง แถมเป็นแค่ตัวประกอบ บ่ะ!! คนอื่นเขาทะลุมิติมาเป็นตัวเทพ ตัวนำเรื่อง ตัวเอก 

แต่ฉัน...

มาเป็นตัวประกอบบบบ

แถมยัง! 

ตัวเตี้ย จมูกแบน หน้ากลม ที่สำคัญเป็นแค่ทาสในเรือน ที่ดีอยู่อย่างเดียวก็เห็นจะฟันนี่แหละโชคดีที่มันบ่ดำเหมือนในละครพีเรียดที่เคยดู

จะเกิดใหม่ทั้งทีทำไมไม่ได้บทเป็นนางเอกสวยๆ หุ่นดีนมตูมๆฟะ...เออ ไอ้อย่างหลังนี้น่าเจ็บใจสุดละ โลกจริงก็ว่าไม่มีอยู่แล้วพอมาโลกนี้ก็ไม่ต่าง...

ให้ตายเถอะ!

 แล้วต้องทำยังไงถึงได้กลับไปยังโลกเดิมหละ?

ไม่มีผู้แนะนำหรือระบบควบคุมนิยายอะไรแบบนั้นเลยหรือไง!!!

​

//////////////////

“หากไอ้บ่าวตัวใด มันกล้าเอ่ยปากขอเองกับพ่อแลเเม่ข้า ข้าจักจับมันเฆี่ยนแล้วตัดลิ้นของมันเสีย”

ฉันกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ อดรู้สึกเสียวสันหลังวาบไม่ได้กับน้ำเสียงดุดันและท่าทีเอาจริงของคนตรงหน้า

“จำไว้! หากข้ามิได้เองเป็นเมียก็อย่าหวังว่าไอ้อีหน้าไหนจักได้เองไปเช่นกัน!”

***นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจิตนาการของงผู้เขียนและเพื่อความบรรเทิงเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาจะพาดพิงหรือเอ่ยถึงบุคคลหรือช่วงเวลาใดเป็นพิเศษ อีกทั้งยุคสมัยที่ใช้กล่าวถึงในนิยายก็เป็นเพียงเรื่องสมมุติขึ้นมาเท่านั้น

หากมีข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ

ผู้เขียนแต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อความบันเทิงหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะมีความสุขไปกับนิยายเรื่องนี้ค่ะ^^