นิยาย ‘นายวายร้ายกับสาวอาภัพ’ ผมกำลังแต่งถึงตอนไคลแมกซ์และเป็นตอนจบยังไม่ทันได้กดส่งก็ดันมาตายซะก่อน ผมตายแล้วได้ขอใครคนหนึ่งซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ผมขอให้ได้สร้างนิยายเรื่องนี้ให้จบ แล้วผมก็ถูกส่งมาเกิดในโลกนิยาย ‘นายวายร้ายกับสาวอาภัพ’

ในโลกนี้ผมไม่ใช่แม้แต่ตัวประกอบ ผมก็คือตัวผมทั้งชื่อทั้งครอบครัวของผมก็เหมือนเดิม ผมไม่มีบทพูดหรือต้องเข้าไปยุ่งกับเนื้อเรื่องในบทนิยาย

ผมคอยมองดูเหตุการณ์ดำเนินไปอย่างราบรื่นแต่แล้วก็บังเอิญเจอพระเอกนอกบทนิยาย พระเอกขู่จะฆ่าผมเพราะดันไปได้ยินความลับตอนพระเอกคุยโทรศัพท์ เวลาผ่านไปจากที่พระเอกเกลียดผมก็ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน

แต่ไหง ถึงตอนไคลแมกซ์พระเอกแทนที่จะไปช่วยนางเอกที่โดนขังในห้องเก็บของในโรงยิม กลับมาช่วยคนอย่างผมที่อยู่ในห้องเก็บของอีกห้องแต่ผมไม่ได้ถูกขังประตูนะ ผมแค่มาแอบดูพวกเขาเล่นตามบทเท่านั้น

แล้วนางเอกล่ะ ทำไมไม่ไปช่วยนางเอกวะจะมาหาผมทำไมผมไม่ได้ถูกขังซะหน่อย

“เคนตะกูไม่เป็นไร ทำไมมึงไม่ไปช่วยแพรวา” ผมพูดขึ้นมาเมื่อพระเอกรีบเดินมายืนตรงหน้าของผมเหมือนจะเป็นห่วงผมเป็นอย่างมาก

“ทำไมกูต้องไปช่วยแพรวาด้วย”

คำพูดของพระเอกตรงหน้าทำผมตกใจเป็นอย่างมากนี่ซื่อบื้อหรือไม่รู้ว่านางเอกกำลังโดนขังที่ห้องเก็บของข้าง ๆ แล้วมาเปลี่ยนบทมาหาผมแบบนี้ หลังจากนี้บทนิยายของผมจะเป็นอย่างไรต่อ ผมรีบชวนพระเอกไปช่วยนางเอกทันทีเผื่อพระเอกมันไม่รู้ว่านางเอกกำลังถูกขัง

“กูว่ารีบออกไปเถอะ ไปช่วยแพรวากูเห็นเธอถูกขังอยู่ห้องข้าง ๆ ”

ระหว่างที่ผมกำลังรีบก้าวเท้าเดินออกจากห้อง พระเอกก็คว้าแขนของผมจับไว้แน่นจนผมหยุดชะงัก ผมหันไปด้านหลังเห็นพระเอกกำลังมองผมด้วยแววตาโกรธ

“เคนตะ!! ปล่อย!! กูเจ็บ”

“มึงชอบแพรวาเหรอวะ ทำไมมึงดูเป็นห่วงเธอ”

“กูไม่ได้ชอบ แต่กูก็ห่วงเธอจริง ๆ นั่นแหละ” เธอคือนางเอกและกำลังตกอยู่ในอันตรายต้องให้พระเอกรีบไปช่วย

หมับ!!! พระเอกพุ่งเข้ามากอดผมแน่นทันที จนผมทำหน้าเหยเก

“เฮ้ย!!! มึงจะทำอะไร”

“พี…กูชอบมึง”

สิ้นเสียงคำพูดของพระเอกทำให้หัวใจของผมหล่นไปที่ตาตุ่มเหมือนโลกได้หยุดหมุน

อะไรวะเนี่ย!!! ทำไมนิยายรักชายหญิงของผม ถึงได้เปลี่ยนเป็นนิยายวายไปได้ พระเอกมาเปลี่ยนใจมาชอบผม แล้วนางเอกของผมล่ะ