“เดี๋ยวก่อนฐิสา”

“คะ” หญิงสาวหันมา

“ทำไมเดินแบบนั้น” เขาเดินเข้ามาหา ไม่ต้องรอให้เธอบอก สายตาคมไล่สำรวจเพียงเเว็บเดียวก็รู้แล้วว่าสาเหตุคืออะไร

“ไปทำอะไรมา” เสียงทุ้มดูไม่ค่อยสบอารมณ์นักถาม วรฐิสามองตามสายตาเขาลงไปที่แผลบนเข่าตัวเอง

“หกล้มค่ะ”

“ที่ไหน”

“หน้าโรงพยาบาล”

“หน้าห้องฉุกเฉิน?? แล้วทำไมไม่ไปทำแผล”

เสียงดุ เขาจ้องรอคำตอบ คนถูกสอบเม้มริมฝีปากนิ่ง

“…”

“เคยบอกหรือยังว่าผมไม่ชอบเด็กดื้อ”

“ฐิสารีบค่ะ วันนี้อาจารย์ปล่อยช้า สายแล้วกลัวมาไม่ทัน อีกอย่างแผลแค่นิดเดียว คงไม่เป็นอะไร”

คนมีความผิดติดตัวตอบเสียงอ่อย นั่นล่ะ ถึงทำให้เขาเลิกจ้องตากดดันคาดคั้นกันได้ แต่ก็ไม่วายโดนดุต่อ

“ตกลงคุณหรือผมกันแน่ที่เป็นหมอ”

ข้อมือบางถูกคว้าไว้แล้วพาเดินกลับไป ทีเเรกวรฐิสาขัดขืน บอกเขาว่าไม่เป็นไร แต่สายตาเข้มๆ ที่หันกลับมามอง เหมือนพูดว่า “อย่าขัดใจ” ทำให้เธอจำต้องยอมเดินตามเขาไปเงียบๆ

คุณหมอคีรพัทธ์กดโทรศัพท์สั่งเลขาให้เรียกพยาบาลขึ้นมา พอเขาวางสาย เธอจึงรีบบอก

“เดี๋ยวฐิสาลงไปเองก็ได้ค่ะ”

“แล้วผมเคยบอกหรือยังว่าไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่งด้วย”

“…” … แล้วเคยมีคนบอกหรือยังว่าเขาน่ะเผด็จการ

“นั่งลงครับ” เสียงนิ่งแต่เฉียบขาดสั่ง แล้วเธอจะทำอย่างไรได้

“ค่ะ”

คนตัวเล็กยอมทำตามแต่โดยดี คีรพัทธ์มองหน้าเด็กดื้อ รู้นะว่าแอบด่าเขาในใจ แต่มันใช่เรื่องไหม