ใครจะเชื่อว่าภายในโรงไม้เก่าๆนี่

มีคุณหนูตระกูลเฉิงอยู่ แสงที่ลอดมาตามรูไม้ได้สาดส่องเข้ามายังใบหน้าขาวเนียนไม่ตอบและไม่อวบอิ่มจนเกินไป เธอมีนามว่า เฉิงอวี้ซาน

"คุณหนู ตื่นได้แล้ว ดูนี่สิข้าได้อะไรมา" เสียงบ่าวรับใช้คนสนิทที่มาพร้อมกับกล่องสีน้ำตาลในมือ "เซียนเซียน เจ้าไปขโมยอาหารมาอีกแล้วหรอ" เสียงงัวเงียของคุณหนูได้เอ่ยถามบ่าวรับใช้ "นี่ไม่เรียกขโมยนะคุณหนู ที่นี่เป็นบ้านของคุณหนู จะเรียกว่าขโมยได้เช่นไร" " บ้านของข้าหรอ แล้วทำไมข้าถึงต้องมาอยู่โรงเก็บฟืนในบ้านของตัวเองหละ" เสียอันอ่อนหวานได้แต่ตัดพ้อกับบ่าวเบาๆ " ต้องโทษพวกนั้นที่ไม่สนใจใยดีคุณหนูเลย เสื้อผ้า เงินทองที่ท่านพ่อกับท่านแม่ส่งมาให้คุณหนู ก็โดนพวกนั้นเอาไปจนหมด อีกไม่นานท่านพ่อกับท่านแม่ก็กลับมาแล้ว คุณหนูทนอีกสักนิดนะ"