สวัสดีนักอ่านทุกคน

กลับมาพบกันกับนิยายเรื่องใหม่

แค่ชื่อเรื่องทุกคนก็น่าจะเดากันได้แล้วว่าเรื่องนี้จะมาแนวไหน

ช่วงนี้เราชอบอ่านนิยายซอมบี้ และก็ชอบไดโนเสาร์ด้วย เราจึงนำสองอย่างที่ชอบมารวมกัน

หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ

ขอฝากตัวฝากผลงานอีกหนึ่งเรื่องน้า

สำหรับเรื่องนี้เราจะอัพทุดวัน พุธ และ อาทิตย์ ค่ะ

สปอยล์เบาๆ :

“ฝีมือผมเป็นไงบ้างครอส” 

“เก่ง” ครอสพยักหน้าชื่นชม

“เขินเลย ถูกคุณชมแบบนี้ ถ้าเป็นคุณ ไม่จำเป็นต้องมียีนของสัตว์ก็จัดการได้ง่ายๆ อยู่แล้ว” ผมค่อนข้างมั่นใจในความคิดนี้ของตัวเอง ครอสแข็งแกร่ง 

“อืม” อีกฝ่ายไม่ถ่อมตัว ดูจะมั่นใจในฝีมือตัวเองมาก

“ขอบคุณที่ให้ยืมอาวุธนะ ผมเช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อย” ผมคลี่ยิ้มขอบคุณพลางยื่นส่งมีดไปคืนเจ้าของ

“...” ดวงตาสีเขียวของครอสมองมีดที่ผมส่งคืนสลับกับใบหน้าผมนิ่งๆ

“...เดี๋ยวผมเอาไปเช็ดแอลกอฮอล์อีกที แล้วค่อยเอามาคืนคุณดีกว่า” ผมตีความความเงียบนั้นว่าอีกฝ่ายเป็นพวกรักสะอาด มีดที่ชโลมไปด้วยเลือดซอมบี้ ถึงจะใช้ผ้าเช็ดแต่ก็ยังมีกลิ่นเลือดติดอยู่

“ไม่ต้องคืน” ครอสส่ายหน้าน้อยๆ ส่งมา

“หมายถึงอะไร”

“นายเก็บไว้เถอะ” พูดจบก็หยิบปลอกมีดสีเทาส่งมาให้ผมด้วย

“...คุณจะให้มีดเล่มนี้กับผมเลยเหรอ” ตอนแรกที่ได้จับมีดเล่มนี้ ผมสัมผัสได้ถึงความเบาแต่เปี่ยมไปด้วยพลังของมัน อาวุธในสมัยนี้ทำจากวัสดุที่มีความทนทานสูงมาก และยังต้องแหลมคมพอที่จะตัดคอพวกซอมบี้ได้ในพริบตา เป็นอาวุธระดับสูงที่นายทหารหลายคนอยากได้มาครอบครองแทบใจขาด น่าเสียดายที่ไม่ใช่ทุกคนจะได้ครอบครองมัน

“อืม ให้นาย” ครอสตอบสั้นๆ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความจริงจัง

“ทำไมล่ะ” 

“ให้ไม่ได้เหรอ” 

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้...แต่พวกเราเพิ่งรู้จักกันเอง ยังไม่สนิท...เรียกว่าเพื่อนยังไม่รู้ว่าจะได้รึเปล่าเลย” 

ครอส มาดรีฟ ไม่น่าใช่คนที่สนิทกับใครเร็ว ไม่อย่างนั้นคงไม่มีข่าวลือเรื่องความน่ากลัวของอีกฝ่ายกระจายไปทุกฐานหรอก

เขาไม่เข้าหาใคร

และก็แทบไม่มีใครที่กล้าเข้าหาเขา

“ได้”

“ฮืม?” อะไรได้

“เรียกว่าเพื่อนได้”

..........................................