อยู่ๆคุณเลขาที่ทำงานให้เขามานานสี่ปีก็บอกว่าเธอมีแฟน เป็นไปได้ยังไงกัน? เธอไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเขาที่อยู่กับเธอแทบตลอดเวลาถึงไม่รู้…แบบนี้ยอมไม่ได้! เขาไม่มีทางยกคนโปรดให้ไปเป็นของคนอื่นอย่างแน่นอน! หัวเด็ดตีนขาดยังก็ไม่ยอม!

“เพราะผมไม่เคยลงมือ…คุณถึงรอดมาจนถึงทุกวันนี้”

         “คะ…คุณภีมว่ายังไงนะคะ?”

         “ทำไม…ผมได้แต่คิดว่าตัวเองมัวแต่รออะไรอยู่ ถึงได้ปล่อยคุณไว้ตั้งนานสี่ปี”

         “คุณภีม…ปล่อยเอมเถอะนะคะ เอมหายใจไม่ออก”

         “ไม่เคยหวั่นไหวบ้างเลยหรือไง? หรือสเปกคุณมันต่ำกว่ามาตรฐาน…คุณเลย…มองข้ามผมไปแบบนั้น?”

         “คุณภีมพูดเรื่องอะไรคะ?”

         “คุณเคยบอกว่ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมใช่ไหม?” ร่างหนาปรับเปลี่ยนท่าทาง ตอนนี้คลายอ้อมกอดเพียงเล็กน้อย ค่อยๆเคลื่อนตัวจากด้านข้างมาทาบทับร่างบางไว้ที่ด้านบน

         “คุณภีม…” เวลานี้เอมมาลินใจสั่นหวั่นไหวไปหมดแล้ว ภีมในเวอร์ชั่นสติเต็มร้อยกับเวอร์ชั่นเมาหนักนั้นแตกต่างราวกับว่าเป็นคนละคน เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

         __________

“คุณภีมจะอยากรู้ไปทำไมคะว่าเอมรู้อะไรบ้าง? มันไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนเลย”

         “มันสำคัญ…เพราะสิ่งที่ผมกำลังจะถามคือ…”

         “…”

         “คุณรู้เพราะว่ามันคือหน้าที่ ที่ใส่ใจผมทุกอย่าง…ที่รู้ไปซะหมดว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร ทั้งหมดนี้…เป็นเพราะว่ามันคือหน้าที่ของคุณ หรือเพราะว่า…คุณสนใจผมอยู่ลึกๆ”

         “คะ?”

         “ตอบมา!”

         “มันก็ต้องเป็นทั้งสองอย่างรวมกันไม่ใช่เหรอคะ? เอมทำงานเป็นเลขาคุณภีม…จะไม่สนใจคุณภีมได้ยังไง?”

         “งั้นแล้วทำไมถึงมีแฟน?”

         “เกี่ยวอะไรกันคะ?”

         “คุณบอกว่าสนใจผม…แล้วไปคบกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง?”