“ฉันจ่ายนายสองแสน!”

เมื่อเสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยขึ้นทำเอาชายหนุ่มกรอกตาและชะงักฝีเท้าที่กำลังเดิน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้หันกลับ แต่ยังคงก้าวต่อไป

“สี่แสน! ฉันจ่ายนายสี่แสน!”

“เก็บเงินของเธอไว้ เพราะยังไงฉันก็ต้องไป”

“ผู้หญิงคนนั้นจ่ายให้นายเท่าไหร่กัน! ฉันจะจ่ายให้มากกว่า!”

“เขาไม่ได้จ่ายฉันสักบาท พอใจหรือยัง!”

“นายไม่ได้เห็นแก่เงินอย่างที่คนอื่นบอก แต่นายรังเกียจฉัน….”

โฮลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนน้ำตาหยดเล็กๆเริ่มไหล เธอหมุนตัววิ่งออกไปโดยที่ธันวาได้แต่ยืนนิ่ง

“โถเว้ย!”