‘ทะลึ่งละ ไม่ต้องแกล้งเลย เมาหรือเปล่าเนี่ย’

เธอดันหน้าผมออกห่าง ค้อนไม่จริงจังเพราะหน้าสวยนั้นระบายยิ้ม สามเดือนที่เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน กอดกัน จูบกัน แค่นั้นมันไม่พอเสียแล้ว

‘ใครเมา’

เบียร์ไม่กี่แก้ว เรียนหมอก็จริง แต่ผมน่ะสิงห์คอทองแดง ถ้าจะเมาก็คงเป็นเมารักคนในอ้อมแขนนี่แหละ

เรื่องบางเรื่องเราไม่ต้องพูดกันโต้งๆ หรอก ภาษากายมันสื่อกันได้

รุ่งรู้ว่าผมคิดอะไร

‘อยากกอด’ ผมเริ่มอ้อน

อยู่กับแฟน มีใจให้ขนาดนี้ เรื่องอยากสัมผัสกันอย่างแนบชิดก็เป็นธรรมดา

‘ก็กอดอยู่นี่’

‘อยากจูบด้วย’

‘ก็จูบอยู่ทุกวัน’

‘วันนี้อยากจูบรุ่งทั้งตัวเลย’

********

“เด็กข้างห้อง โซลเคยได้ยินแม่ไตตั้นคุยกับพี่หงส์ว่า แม่เลิกกะพ่อ เลิกคืออะไรเหรอคับลุงหมอ ไม่เป็นเพื่อนกันแล้วงี้เหรอ เหมือนที่โซลไม่อยากเป็นเพื่อนกะไตตั้นใช่เปล่า”

เลิกเหรอ? ผมเบนสายตาไปมองรุ่งอีกที คราวนี้ใจไหวแปลกๆ

“ทีโซลไม่อยากเล่นกะไตตั้นยังเล่นกันเลย แล้วพ่อไม่อยากมาหาโซลกะแม่เหรอ”

“แล้วถ้าเป็นแบบนั้น โซลเสียใจไหม”

“ไม่รู้... แม่บอกว่าพ่อรักโซลมาก แต่พ่อต้องทำงานที่ไกลๆ มันคงไกลมาก พ่อเลยไม่เคยมาหาโซลซักที”