ท่ามกลางสงครามและความลับที่ปกปิด

จะปล่อยวางความเกลียดชังได้เช่นไร

หากหัวใจรุ่มร้อนมิอ่อนข้อ มิยอมจำนน!

************************************

“อย่าหยามเยาะ หากเจ้าเป็นผู้สร้างความอัปยศให้ข้า!”

“ข้ามิได้หยามเหยียดเจ้า เพียงจะบอกว่าคนเราเกิดมาคราหนึ่ง ก็ต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่า วิถีบุรุษจับดาบร่ำสุราหาสตรีแนบกาย สัมผัสความอบอุ่นเหน็บหนาวใต้แสงจันทร์จวบจนรุ่งสาง เช่นนี้...จึงเรียกว่าชายชาตรีที่มิเสียชาติเกิด”

“ข้ามิใช่คนเสเพลเช่นเจ้า!”

“ดี! กล่าวได้ดี สมกับเป็นองค์ชายที่ชื่อเสียงลือเลื่องทั่วแคว้น แม้แต่เด็กน้อยยังท่องเพลงกลอนฉะฉาน ผ่านเยว่ซานพานพบสามพี่น้อง เยว่ฮวางามดั่งบุปผาหาใดเปรียบ เยว่หรูอี้นั้นไซร้ชายชาตินักรบ องอาจ โฉมหมดจดมิแพ้จันทร์พิสุทธิ์เยว่ผิงอัน...พิลาสพิไลล้ำในใต้หล้า” เฉิงอี้ชานจับปลายคางองค์ชายเยว่หรูอี้ พินิจดวงหน้าผุดผาด รู้สึกถูกชะตาบุรุษหน้าหวานที่มีสายเลือดราชวงศ์เยว่

หากมิใช่ศัตรูที่ต้องช่วงชิงดินแดน เขาคงตั้งโต๊ะร่ำสุรา ชวนสนทนาเรื่องการศึก นับถือความใจกล้าบ้าบิ่น เฉกเช่นสหายร่วมสมรภูมิรบ

“หรูอี้ เจ้ารูปงามนัก ผิวพรรณนวลนุ่มมือเช่นนี้ เยว่ผิงอัน...น้องสาวเจ้าจะงามล่มเมืองเพียงใด”

“ฮึ! คางคกอย่างเจ้าอย่าเพ้อฝัน ไม่มีวันได้กินเนื้อหงส์!” องค์ชายเยว่หรูอี้มิเพียงปรามาส แต่ยังถ่มน้ำลายรดหน้า

“เช่นนั้น...ข้าก็จะไม่กินเนื้อหงส์ แต่จะลิ้มชิมรสเนื้อห่านอย่างเจ้าแทน!” เฉิงอี้ชานแสยะยิ้ม ใช้หลังมือปาดน้ำลายที่เปรอะเปื้อนใบหน้า โทสจริตฉายชัดในดวงตากระด้าง

แต่ไรมา...มิเคยมีผู้ใดกล้าสบประมาทเขา ยามนี้โมโหโกรธา ก็โต้ตอบคนปรามาส ด้วยการเหวี่ยงร่างที่ถูกมัดมือมัดเท้าไปบนพรมผืนหนาแล้วกระโจนไปนั่งทับบั้นเอว พลางกระชากคอเสื้อด้านหลัง เปิดเปลือยแผ่นหลังขาวผ่องปรากฏต่อสายตา

“เจ้าคนถ่อย! เจ้าคิดจะทำสิ่งใด...ปล่อยข้า!” องค์ชายเยว่หรูอี้ตื่นตระหนก ก็เอี้ยวตัวมองอย่างไร้ทางป้องกัน

“ข้าอยู่กลางสมรภูมิรบมาหลายหนาว มิเคยได้เสพสุขกับผู้ใด ครานี้...จับเชลยศึกรูปงามอย่างเจ้าได้ ก็อยากลองขืนใจสักครา” เฉิงอี้ชานกล่าวราวกับเห็นเป็นเรื่องสำราญ

ทว่า...องค์ชายเยว่หรูอี้ฟังแล้วใจหาย เลือดในกายพลันเย็นเฉียบ ไม่แน่ใจ แม่ทัพปีศาจแห่งแคว้นลู่ผู้นี้เป็นพวกหลงหยางหรือไม่ ถึงกระนั้นก็ทำใจดีสู้เสือ

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ ข้าเป็นบุรุษ มิใช่สตรี!”

“ข้าไม่ถือ จะบุรุษหรือสตรีก็มิต่างกัน ยามอยู่ในกายคับแน่นที่ดิ้นรนของเจ้า ข้าคงตื่นเร้าและสุขสมในความหฤหรรษ์!”

เสียงหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอของเฉิงอี้ชาน ขณะวางมือบนแผ่นหลังขาวผ่อง ลูบไล้ช้าๆ เชิงข่มขวัญในที