ผมได้รู้จักคนคนหนึ่งบ้านเราอยู่ติดกันเขาเป็นทั้งน้องชายที่แสนอบอุ่นมองโลกในแง่ดีเป็นทั้งเพื่อนที่คอยปรับทุกข์เวลาผมมีเรื่องไม่สบายใจ

แต่ผมไม่รู้เลยว่าเขานั้นแอบชอบผมมาโดยตลอดผมมัวแต่ไปสนใจกับคนที่ผมแอบชอบมากเกินไป...เกินไปจนผมละเลยเขา แต่ในที่สุดวันที่ผมเสียใจมากก็มาถึงผมต้องจากกันกับเขา ไปนานแสนนานโดยไม่มีแม้แต่คำกล่าวลาสักคำเดียว

ผมทรมานหัวใจมากที่ผมรู้ค่าของคนที่รักและเข้าใจผมช้าไปผมไม่รู้เลยว่าเราสองคนจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม แต่ผมยังคงเฝ้ารอเขามาตลอด เพียงหวังว่าสักวันผมจะได้พบเขาอีกครั้งต่อให้นานแสนนานแค่ไหนผมก็จะรอ

ถ้าผมมีโอกาสอีกสักครั้งผมจะไม่ยอมให้พลาดโอกาสครั้งนี้ไปแน่แต่มันก็เป็นแค่ความหวังลมๆๆ แล้งๆๆเท่านั้น เพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหนเขาอาจจะอยู่ในที่ที่คู่ควรกับเขาหรืออาจจะจากผมไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่สามารถพบเจอกันได้

'' อยู่ไหนนะ...คิดถึงพี่บ้างไหม แต่พี่คิดถึงเรามากๆๆเลยนะ ฮึก...พี่จะขาดใจตายอยู่แล้ว ''