บทนำ-ตาเฒ่าเล่าความ (ทัศน์พล พจน์สุบรรณ)

“เพลาพัดผ่าน สรรพสัตว์พบพาน กาลไม่ย้อนคืน ดังว่าดังกล่าวที่กูเล่าความไปในเรื่องก่อนยังไม่จบ หากแต่กลัวว่าพวกมึงจะไม่เข้าใจในความสื่อจึงขอพัก หากยังพอว่างฟังนั่งต่อเถิด” 

ชายแก่กวาดแกว่งสายตามองกลุ่มคน ทั้งหญิงชายแก่เด็กกำลังจ้องมองมายังเขาเป็นตาเดียวพร้อมกับท่าทีสีหน้าสนใจใคร่รู้ในเรื่องราวที่ตนเล่าสู่ จึงยิ้มย่องอย่างปรีดากระแอมไล่เสมหะเล่าเรื่องต่อ

“เรื่องท่านภูผาต่อจากนี้นั้นเหนือล้ำเกินกว่าความเข้าใจของปุถุชน เกรงว่าเล่าไปจะไม่เข้าใจ กูขอคั่นกลางด้วยเรื่องราวอันไม่สลับซับซ่อน เป็นการบอกเล่าอารมณ์และบรรยากาศของเขตพระนครในสมัยนั้นสักหน่อยก็แล้วกัน”

“เรื่องราวมีอยู่ว่า...” 

ภาคสองนิยายผีห่าอาคม (ไม่ใช่ภาคต่อ)  อย่าอ่านเป็นกลอนนะเฟ้ยข้างบนอ่ะเดี๋ยวมันไม่ลื่น