โอปป้าคือฝันลมๆ แล้งๆ มาตั้งแต่นมตั้งเต้า ฝันนั้นยังคงค้างฟ้า เทียนหอมเลยคิดว่าจะลองรอเทพบุตรสักคนที่เข้าข่ายคนในฝัน เธอรอนานไปหน่อยจนน้ำหนักพุ่งไปเจ็ดสิบกิโลอย่างมีคุณภาพ ใบหน้าเธอดูอิ่มเอิบในวัยสามสิบปีเวลาไปไหนมาไหนเธอเลยมักจะถูกทักว่ายี่สิบต้นๆ ด้วยไขมันบนหน้าช่วยพยุงริ้วรอยเอาไว้ได้ชะงักงัน เทียนหอมจึงไม่เคยเป็นกังวลกับเรื่องน้ำหนักตัว

ด้วยอายุมากขึ้น เทียนหอมเลยลดสเปคลง แต่มันก็สายไปเสียแล้วคานทองนิเวศน์ของเธอช่างแข็งแรงเกินกว่าจะพังลงมาง่ายดาย

---------

“คุณปาร์ค”

“มิสเทียน”

เด็กเสิร์ฟเข้ามาตัดฉากด้วยการช่วยเก็บกวาดขวดแก้วที่แตกกระจายจนเค้กที่เทียนหอมสั่งไม่สามารถกินได้มันปนเปื้อนเศษแก้วไปหมดแล้ว

เค้กส้มของเทียนปลิวหายไปพร้อมกับเค้กมะพร้าว ทางร้านไม่เหลือเค้กส้ม เพราะชิ้นสุดท้ายคือของคุณปาร์ค

“เทียนขอโทษนะคะ เทียนจะชดใช้ให้ค่ะ”

“บังเอิญนะที่คุณก็มาร้านนี้เหมือนกัน” ไม่เชิงบังเอิญหรอก ร้านขนมนี้ใกล้ที่ทำงานเทียนหอมมากที่สุด เธอมาบ่อยจนได้แต้มสะสมแลกชาฟรี สนิทกับพนักงานจนรู้ว่าคนเก่าลาออกไปคลอดลูก คนใหม่มาแทนยังเรียนมหาลัยอยู่ เครดิตคนบังเอิญควรจะเป็นคุณปาร์คมากกว่า

“อุบัติเหตุเมื่อครู่เทียนไม่ได้ตั้งใจค่ะหวังว่าคุณปาร์คจะเข้าใจนะคะ”

----------