“ข่าวลือที่ว่า ‘เลดี้ โมริยาห์เป็นคนช่างโง่เขลาไร้ปัญญา’ คงจะเป็นจริงสินะ”

ไอ้หมอนี่! มันกำลังด่าฉันอยู่งั้นหรอ?! ด่าฉันตรงๆแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยรึยังไงกัน?!

ให้ตายเถอะ! นี่คือพระเอกในนิยายที่ฉันเขียนออกมาจริงๆใช่ไหมเนี่ย?! ทำไมถึงได้หยาบคายขนาดนี้กันนะ! ฉันเกลียดนายโว้ยยย! ไอ้คนหยาบคาย!

ฉันนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง แล้วจ้องมองอีเลียสด้วยความโกรธแค้น ฉันน่าจะเขียนให้นายเป็นตัวประกอบไร้ค่าไปซะยิ่งกว่า!

อีเลียสที่มองฉันอยู่ก็กระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย…

“เหอะ! อะไรกัน? รับไม่ได้ที่โดนฉันดูถูกหรือไง? เธอเก็บสีหน้าไม่เก่งเอาซะเลยนะ เลดี้”

เรื่องนั้นฉันไม่สนหรอก จะว่าฉันเรื่องอื่นฉันไม่คิดอะไรหรอกนะ แต่ถ้าไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ดูดูถูกฉันว่าโง่และไร้ปัญญาแบบนี้ เป็นฉันน่ะฉันรับไม่ได้หรอกโว้ย! ฉันไม่ใจดีอย่างที่คิดเลยด้วย ไอ้อีเลียส! แกมันทำให้ฉันต้องรู้สึกเสียศักดิ์ศรี! รู้ไหมว่าตอนที่ฉันเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันยกให้แกเป็นลูกรักอันดับหนึ่งเชียวนะ! แต่เมื่อสถานการณ์มันเป็นแบบนี้ไปแล้ว ฉันจะยกให้แกเป็นตัวละครขยะที่ฉันเกลียดที่สุดไปเลย!

“เรื่องนั้นหม่อมฉันทราบดีเพคะ ฝ่าบาท” ฉันฝืนยิ้มใส่อีเลียส

“แต่ฝ่าบาทก็ไม่ควรที่จะดูถูกคนอื่นนะเพคะ เพราะมันจะทำให้ฝ่าบาทดูแย่และไม่เหมาะสมจะเป็นจักรพรรดิหรอกนะเพคะ”