“ใบหย่านี่คืออันใดกันขอรับ” คนตัวเล็กเสียงสั่นคลอน มือบางกำหมัดแน่น เขาพยายามทำทุกวิถีทาง แต่ทำไมสุดท้าย ต้องกลายเป็นเขาที่เจ็บด้วย...

“ข้ากับเจ้ามิใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไป ออกไปจากจวนข้าเสีย ถึงอย่างไรเราสองก็มิเคยมีความรู้สึกต่อกันเลยแม้แต่นิดเดียว” คำพูดของชายร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้างดงามดั่งเทพปั้น เรียบนิ่งเต็มไปด้วยความเย็นชา แม้กระทั่งเสียงที่เปล่งออกมาก็แทบจะไม่มีความรู้สึกอย่างอื่นเจือปนเลยด้วยซ้ำ

มือเล็กอันสั่นเทายื่นไปรับใบหย่าที่ได้จากผู้เป็นสามีหมาดๆ เมื่อสามเดือนก่อน ความพยายามที่ทำมาทั้งหมด ทั้งคอยดูแลสามีและคนในตระกูล ทำงานอย่างกับเป็นบ่าวไพร่ในเรือน นานๆ ทีจักได้ออกจากเรือน รับอิสรภาพบ้าง แต่เพราะรัก จึงอดทน มิเคยบ่นให้ได้ยิน

ข้าทำทุกอย่างเพื่อท่านถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมิเคยเหลียวแล เหตุใดจึงตัดขาดด้ายแดงของเราสองให้สะบั้นมิมีทางต่อ หรืออันที่จริงแล้ว เราสองมีเคยร่วมผูกด้ายแดงกันมาก่อนเลย

“เหตุใด จึงทำกับข้าถึงเพียงนี้กันขอรับ ฮึก ข้าทำอันใดผิด ท่านพี่บอกข้ามาเถิด ข้าจักได้ปรับปรุงตัว”

“พอเถิด ข้ามิได้อยากให้เจ้าปรับปรุงตัว ข้าเพียงต้องการให้เจ้าจากที่นี่ไป ถึงอยู่จวนต่อไป ข้าก็มิเคยรักเจ้าอยู่ดี มิว่าเจ้าจักทำอันใด ล้วนสร้างแต่ความน่ารำคาญ มิต่างจากนางโลมจากหอโคมแดงแลหอโคมเขียว” ทุกคำที่เอ่ยวาจา เหมือนดั่งเข็มที่เสียดแทงหัวใจของคนตัวเล็กจนแทบจะสิ้นใจ ทุกอย่างที่เขาพยายามทำเพื่อคนที่เขารัก คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี มันไม่เกิดผลแม้แต่น้อย รังแต่จะสร้างความรำคาญให้ เป็นแบบนี้ หลินเสี่ยวชี จะกล้าสู้หน้าผู้เป็นอดีตสามีอย่าง ท่านแม่ทัพแห่งแดนประจิม หวงเหลียนเฉิน ได้อย่างไรกัน

“ขออภัยที่ข้า...ข้าน้อย หลินเสี่ยวชี ทำให้ท่านแม่ทัพแห่งแดนประจิมต้องรำคาญตาขอรับ ข้าน้อยขอลา” ร่างบางโน้มกายคารวะผู้เป็นอดีตสามีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันกลับไปยังเรือนของตน เห็นที อาหยวนคงได้รับงานเพิ่มแล้วล่ะ ช่วยปลอบใจข้าทีนะ ....