“พี่วาง” ใบหน้าอวบหันไปมองคนตัวผอมที่กำลังยืนบังแสงแดดยามเย็นของวันศุกร์ วางใช้มือเช็ดน้ำตา น้ำมูล และน้ำลายที่เปรอะอยู่ตามแก้มอ้วนของตัวเอง “ขนมของพี่วาง ผมไปเอาคืนมาให้แล้ว” เด็กตัวผอมผิวคล้ำฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับย่อตัวลงให้เสมอกับคนที่นั่งอยู่บนพื้น

“พบ…ไปเอามาได้ยังไง” วางมองสำรวจร่างกายของคนตรงหน้า พบตัวเล็กกว่าเขาตั้งเยอะจะไปสู้คนพวกนั้นได้ยังไง “พวกนั้นไม่กระทืบพบเหรอ”

“ฮ่าฮ่า เห็นแบบนี้ผมแข็งแรงนะ” พบทำท่าเบ่งกล้ามเรียวเล็กของตัวเอง “พี่วางเถอะ ทำไมไม่สู้ ยอมให้พวกมันแกล้งทำไม” จากที่นั่งยอง ๆ ก็เปลี่ยนเป็นนั่งให้ก้นติดพื้นเต็มรูปแบบ

พบมองพี่ชายใจดีที่มักจะแบ่งขนมให้เขาอยู่เสมอ บ้านพี่วางคือตึกปูนสุดหรูสี่ชั้นที่อยู่ฝั่งตรงข้าม พบชอบบ้านของพี่วางมาก บ้านพี่วางมีรถหน้าตาแปลก ๆ ราคาแพง ๆ เต็มไปหมด พ่อเขาบอกว่าบ้านพี่วางรวยมาก พบก็คิดว่าน่าจะรวยมากจริง ๆ เพราะเวลาพี่วางแบ่งขนมมาให้เขามันเยอะจนพบกินเป็นอาทิตย์ก็ไม่หมด

“พี่…” วางไม่เคยคิดถึงคำว่าสู้มาก่อน “พี่สู้พวกมันไม่ได้หรอก” วางก้มหน้าเพื่อปกปิดความขี้ขลาดของตัวเอง

“เอางี้! เดี๋ยวผมจะเป็นคนปกป้องพี่วางเอง” เด็กชายตัวผอมพูดออกมาด้วยความมั่นใจ “ถ้าพวกมันมาแกล้งพี่วางอีกบอกผมนะ”

สายสัมพันธ์เล็ก ๆ ของเด็กทั้งสองคนเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น พบเป็นเด็กชายที่ชอบมาแอบยืนมองบ้านของเขา บ้านของพบเป็นร้านขายของชำเล็ก ๆ ที่ไม่ได้ดูทันสมัย สภาพก็เก่า เพราะความสงสารวางเลยชอบเอาขนมที่เขากินจนเบื่อไปให้เด็กคนนี้

แววตาตอนพบมองขนมพวกนั้นดูดีใจมาก…ดีใจจนวางอดยิ้มตามไม่ได้