ซูเซียวเป็นบุตรีของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ได้รับสมรสพระราชทานกับโอรสองค์รอง หยางอี้เทียน เมื่อนางท้องและบอกเขา เขากลับบอกว่าไม่เคยเข้าหอกับนาง ทั้งที่คืนสมรสนางโดนเขาข่มขืน

ทั้งเจ็บใจทั้งอาย นางเอาศีรษะพุ่งชนเสา ก่อนตายไปด้วยความแค้น

นางมาเกิดใหม่ทันทีในร่างลูกสาวแม่ทัพใหญ่ ทั้งสวยทั้งเก่ง

นางจะล้างแค้นสำเร็จหรือไม่

เรื่องหลังจวนอ๋องยุ่งเหยิงเพียงไร

มาเป็นกำลังใจให้นางกัน

บทนำ

ซูเซียวนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า วงหน้างามเกินบุรุษของคนผู้นั้นเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ผิดกับร่างเล็กบางที่มีน้ำตานอง

“ท่านอ๋องบอกว่าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับข้า แล้วข้าจะท้องกับใครเพคะ”

นางกล่าวเสียงเจือสะอื้น สีหน้าไม่ยินยอม

ผู้ถูกถามแค่นหัวเราะ

“ข้าควรจะเป็นคนถามเจ้ามากกว่านะพระชายาเอก”

น้ำเสียงเน้นหนักตรงคำว่าพระชายาเอก

“คืนเข้าหอเป็นหนเดียวที่ท่านนอนกับข้า แล้วข้าจะท้องกับท่านไม่ได้หรือ”

“ข้าไม่ได้มาเข้าหอ นึกว่าเจ้ารู้แล้ว”

ราวกับโลกถล่มลงมาตรงหน้า ดวงตาคู่งามที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา มองไปที่เขาอย่างตกใจ

“ท่านอ๋อง ไม่จริงเพคะ ท่านมานอนกับข้า”

“คืนนั้นข้าไปนอนที่เรือนชายารอง ทุกคนรู้ อ้อ แต่เจ้าไม่รู้สินะ จึงมีชู้ได้ ข้าปล่อยเจ้ามานานถึงสองเดือน เนื่องจากเห็นแก่หน้าบิดาคนดีของเจ้า ไม่นึกว่าฟ้ายังปราณีข้า ให้มีมารน้อยมายืนยันความชั่วที่เจ้าก่อ”

ซูเชียวหน้าซีดเผือด รู้สึกเหมือนจะเป็นลม

เป็นไปได้อย่างไร

คืนวันนั้นนางได้เข้าหอชัดๆ นางยังจำความเจ็บปวดในครานั้นได้ดี ท่านอ๋องเข้ามาก็ดับไฟ แล้วเปิดผ้าคลุมหน้านาง จากนั้นก็ลงมือกับนางอย่างป่าเถื่อน

นางได้แต่อดทนไม่ร้อง

เป็นชายาเอกพระราชทาน สามีไม่รัก นางหรือจะกล้ามีปากเสียง

แต่ถ้าไม่ใช่ท่านอ๋อง นางท้องกับใคร

“เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรกับเจ้า ให้เจ้าเอาเด็กออก แล้วไปเฝ้าอยู่ที่ศาลบรรพชนจนตาย หรือให้ข้าเข้าวังไปทูลฝ่าบาท ว่าเจ้าไม่ได้ท้องกับข้า”

ซูเชียวกัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกถึงคาวเลือด น้ำตาแห้งไปแล้ว

“เมื่อท่านไม่เคยรัก ไม่มีน้ำใจ ข้าผู้เป็นชายาบุญน้อยนัก ความแค้นในชาตินี้ต้องขอทวงคืนในชาติหน้า ลาก่อนท่านอ๋อง”

อย่างไม่ลังเลนางวิ่งชนเสาต้นใหญ่กลางห้องอย่างแรง

ความรู้สึกสุดท้ายคือเจ็บ เจ็บมาก รู้สึกถึงโลหิตที่ไหลนองลงมาเต็มหน้า เจ็บปวดจนสิ้นใจ

“ข้าจะกลับมา”