หลี่เฉิงอี๋ชูจอกเหล้าขึ้น ขายาววางพาดลงกับโต๊ะในอิริยาบถเดิม “เหล่าอนุและคนรับใช้ของข้า ราตรีนี้ข้าขอคารวะแด่เจ้าสาวของข้า คุณหนูรองจางเฟยหรงแห่งสกุลจางลูกสาวสุดที่รักของแม่ทัพใหญ่จางที่มีอำนาจทหารล้นมือแห่งวังหลวง” เขาหันมาทางจางเฟยหรง ดวงตาคมกริบประดุจดาบเล่มยาวที่ใช้ฆ่าฟันออกรบทำสงคราม “แต่ข้าก็จะหย่ากับนางให้เร็วที่สุดเช่นกัน ใครมันจะไปอยากเลี้ยงลูกสาวงูเห่าไว้ในบ้านกัน”

เขาพูดคำว่า “ลูกสาวงูเห่า” เสียงดังกัมปนาทราวกับเสียงพิรุณทรงพิโรธฟ้าผ่าลงกลางอก ร่างสูงใหญ่ดื่มเหล้าหมดแล้วกระแทกจอกลงบนโต๊ะอย่างแรง

จางเฟยหรงใบหน้ามนร้อนผ่าว ริมฝีปากบางขมเม้มไว้เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตนเอง ซึ่งสวนทางกับความรู้สึกภายในใจยิ่งนัก นางแทบอยากชักกระบี่เล่มยาวฟาดฟันลงลำคอแกร่งให้ขาดไปต่อหน้าต่อตา

จางเฟยหรงเทจอกเหล้าให้ตัวเองบ้างแล้วชูมันขึ้นด้วยคางเชิด “อวยพรแด่งานวิวาห์ ข้าขอสาบานว่าจะเป็นเมียที่ชาตินี้ท่านต้องจดจำไปจนวันตายเพคะ” จางเฟยหรงดื่มคารวะหมดจอก แล้วแสยะยิ้มให้กับพระสวามี