เจาหวาตายแล้ว...

ถูกอาจารย์ที่เขาเคารพรักและเห็นเป็นที่พึ่งสุดท้ายในชีวิตฆ่าตาย

อาจารย์ยังใช้สมบัติเซียนดูกลืนวิญญาณของเขาไปเพิ่มตบะให้ตนเอง

ถูกคนที่ไว้ใจหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขายังจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกัน

เดิมทีเจาหวาคิดว่าความตายถือเป็นการหลุดพ้นทางหนึ่ง

ไม่คาดว่าสวรรค์กลับให้เขาเกิดใหม่

มาอยู่ในร่างของคนที่มีชะตาชีวิตย่ำแย่พอกัน...

“สวรรค์ไร้ตา! โลกไร้ความยุติธรรม!

เหตุใดจึงมีแต่ข้าที่พ่ายแพ้ มีแต่ข้าที่ต้องเจ็บปวด!”

“สวรรค์ย่อมมีตา เจ้าทำร้ายผู้อื่นมากมายถึงเพียงนั้น

หากสวรรค์ยังยินยอมให้เจ้าอยู่ดีมีสุข จะเรียกว่าสวรรค์มีตาได้อย่างไร”

“ข้าตัดสินใจแล้ว ถึงอย่างไรตระกูลหลินก็ไม่ต้องการบุตรชายฝาแฝด

จวนข้าขาดเด็กรับใช้อยู่พอดี ต่อไปพวกเจ้าก็ติดตามข้าแล้วกัน”

“พวกเจ้าตัวแค่นี้จะทำอะไรได้ รั้งอยู่กับข้ามีแต่จะเป็นภาระ”

ภาระ...

คำนี้อีกแล้ว

บิดามารดาก็คงเห็นว่าเขาเป็นภาระ

ถึงได้ทอดทิ้งเขาไปใช่หรือไม่?