“กระบวนท่าที่ดี  ชนะก่อนค่อยใช้ออก  กระบวนท่าที่โง่เขลา  ใช้ออกก่อนค่อยหวังชนะ!”

ประวัติศาสตร์ยุทธภพจงหยวน  กำลังจะล่มสลายไปพร้อมกับแผ่นดิน!!

ภายใต้กิ่งก้านแห่งความหวังของราชวงศ์หมิงที่แผ่ออก

กลับถูกกรงเล็บอันโหยหวน  บรรจงแทงทะลุใจกลาง!

ไม่เพียงหมิงต้องสูญสิ้น...

ไม่เพียงฮั่นต้องสิ้นชาติ...

ชาวยุทธ์ต้องสิ้นชื่อ !

สำนักต้องสาบสูญ !

และความหวัง...ต้องพังภินท์!!

ภายใต้อารมณ์ที่อ่อนโยน

ภายใต้แววตาอันการุณย์  

ภายใต้ชายเสื้อเนื้อแพร

ปมลึกอันดำดิ่ง...ยังซุกซ่อนอัปยศที่เดือดพล่านสะพรึง!

สุดท้าย ย่อมเป็นพวกมัน ก่อให้เกิดปฐมบทแห่งการเนืองเลือด!

- ยุทธภพต้องสูญสิ้น แผ่นดินต้องไร้สำนัก!

- จงหยวนต้องร่ำไห้  ปฐพีต้องแหลกลาญ!!

- ราชวงศ์ต้องเป็นหยวน  มองโกลเหนือบัลลังก์!!!

มหันตภัยอันเลวร้าย  เศษซากที่มิอาจกอบกู้!  ผู้กล้าจงหยวนต้องลุกขึ้น  เพราะพวกท่านคือเฮือกสุดท้ายแห่งแผ่นดิน!!!

"แม้ว่า...กระบี่บางเล่มถูกใช้ด้วยกำลัง  บางเล่มถูกใช้ด้วยปัญญา  ทว่า...อีกด้านของกระบี่  ย่อมเป็นคมกระบี่เฉกเช่นกัน  เมื่อท่านแหลมคม  ผู้อื่นไหนเลยทื่อด้านได้ ?!"

เชิญผู้อ่านทุกท่าน  ลุกขึ้นสู้ไปพร้อมกับเหล่าผู้กล้าจงหยวน...ทุกลมหายใจ!

--------------

ทักทาย  บอกกล่าว  และทำความเข้าใจเบื้องต้นกันสักนิดครับ

ผม ไม้ บางรัก ยินดีรับใช้อ่าวอารมณ์ในการอ่านของทุกท่าน

นวนิยายเรื่อง  ไป่เหวินฉี พยัคฆ์หลวงสยบแผ่นดิน  เป็นนวนิยายแนวกำลังภายในแบบดั่งเดิม  นักอ่านรุ่นใหม่ๆ บางท่าน  อาจไม่คุ้นเคยกับสำนวนการเขียนอยู่บ้าง  รวมถึงการผูกและการเดินเรื่อง

ซึ่งสิ่งเหล่านี้  ผมซึมซับสนิทสนม  จากสภาพแวดล้อมแนวกำลังภายในยุคก่อน  จนกลายเป็นธรรมชาติในการเขียนของผม

ผมเริ่มต้น  ไป่เหวินฉีฯ  ด้วยการเปิดตัวละครขึ้นที่ต้นราชวงศ์หมิง  เพื่ออิงถึงยุคสมัยของนวนิยาย  

ยุคนี้  เป็นยุคของของจักรพรรดิเจี้ยนเหวิน  เป็นช่วงที่แผ่นดินกำลังวุ่นวาย...วุ่นวายถึงขั้น  บีบให้อ๋องบางองค์ถึงขั้นจุดไฟเผาตัวตาย!  จนที่สุด  นำไปสู่การลุกฮือขึ้นของอ๋องผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองเป่ยผิง

จุดนี้  เรื่องราวถูกบีบ  ให้ความขัดแย้งทั้งปวงแตกระเบิดออก…ยุทธภพกระซ่านเซ็น  แผ่นดินแตกเป็นเสี่ยง  หยดเลือดชโลมหย่อมหญ้า!!

          สิ่งที่ผมดึงมาจากประวัติศาสตร์ช่วงนี้  ก็เป็นชื่อของรัชศก  เหตุการณ์สถานที่หลักเท่านั้น

ส่วนชื่อของคนทั้งปวงและอื่นๆ  ล้วนถูกสมมุติขึ้น  ร่วมทั้งฟื้นคืน เผ่าคีตัน  ทั้งยังเรียกหาชนเผ่า นวี่เจิน  เป็น แมนจู เพื่อให้ผู้อ่านคุ้นเคย  

เรื่องราวในประวัติศาสตร์ราชวงศ์หมิง  สำหรับในนิยายเรื่องนี้  จะยุติลงหลังผ่านการผลัดเปลี่ยนบัลลังก์  จากนั้นเนื้อเรื่องจะเดินไปตามเส้นทางที่ผู้เขียนผูกไว้จนจบ 

นวนิยายเรื่องนี้  จึงไม่ใช่เรื่องอิงประวัติศาสตร์แบบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์  โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

เหตุผลที่ตัวละครเอกของผมใช้ 'แซ่ไป่' เพราะผมชื่นชอบ 'ไป่ฉี'  ยอดแม่ทัพคนสำคัญของแคว้นฉิน  ในยุคจ้านกั๋วนั่นเอง

ด้วยไมตรีจิต  ไม้ บางรัก 

-------------