“อาม่าอยากให้พวกลื้อแต่งงานกัน อาม่าเชื่อว่าต้นหลิว ดูแลฟาโรห์ได้แน่ๆ” เสียงของอาม่าพูดด้วยเสียงแหบแห้ง ติดๆขัดราวกับมันเป็นคำขอสุดท้ายของแก

“อาม่า อย่าเป็นอะไรนะครับอยู่กับผมก่อน”

“อาม่าอยากเห็นลื้อเป็นฝั่งเป็นฝา กับคนที่อาม่าไว้ใจ อะเฮือก อาม่าเห็นอากง อากงลื้อต้องมารอรับอาม่าแน่ๆ เอื๊อกก!!”

“อาม่าคะ อย่าทิ้งหนูไปนะ ฮึกๆ” ต้นหลิว หญิงสาวอีกคนหลั่งน้ำตา ใจเธอสั่นระรัว

“ครับ พวกเราจะแต่งงานกัน อย่าเป็นอะไรนะครับ”

“จริงหรอ” เสียงอาม่าสดใสขึ้นมาทันที โดยลืมไปว่า ตัวเองแกล้งป่วยอยู่

“เอ๊ะ!!”

“เอ๊ะ??”

           “โอ๊ยย หมอ หมออยู่ไหน” อาม่าทำเสียงโอดโอย เพราะกลัวว่าจะหลุด

           “อยู่นี่ครับๆ ผมว่าพวกคุณออกไปก่อนเถอะครับให้ท่าได้พักก่อนดีกว่า”

          หลังจากที่ทั้ง 2 คน ออกไป อาม่าก็ลุกขึ้นมา พร้อมทาแป้ง และปากซีดๆของเธอ แถมกระดกน้ำ อั่กๆ เพราะต้องยอมอดน้ำเพื่อให้เสียงแหบแห้งสมจริง

           “สุดยอดไปเลยครับ คุณท่าน เล่นได้สมจริงมากๆ”

           “ชั้นน่ะ เคยเกือบได้เป็นนางเอกเชียวนะ เรื่องแค่นี้เอง”

            “ผมว่าทั้งสองคน คงจะทำตามที่ขอแน่ๆครับ”