"จับศึก" คือผู้ชายใจร้ายที่สร้างความเจ็บซ้ำให้เธอจนไม่อาจจะให้อภัยได้

"เอมมิการ์" ต้องทนมองพ่อของลูกในท้องรักกับหญิงอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง เธอมันก็แค่คนในความลับของเขาที่เขาแสนชังก็เท่านั้นเอง

+++++

“ทำอะไรอยู่ในห้องน้ำ ไม่นอนรึไงเอม” เขาตะโกนถามคนข้างในแอค!“คุณศึกจะใช้ห้องน้ำเหรอคะ” เธอเปิดประตูออกมาทันทีด้วยกลัวว่าเขาจะโมโหหากตอบช้าเปิดประตูช้า

“เปล่า แค่มาตามไปนอนด้วยกัน”

“เอ่อ...” เอมมิการ์อ้ำอึ้งจนจับศึกหงุดหงิดต้องพูดแทรกขึ้น

“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลยน่า ฉันกับเธอเอากันจนมีลูกใกล้คลอดแล้วยังมาอายอะไร แค่นอนด้วยกัน และจะ ‘เอา’ กันอีกครั้งก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยว่าไหม” เขาเน้นทุกคำในประโยคโดยเฉพาะคำที่แปลความหมายได้หลายทาง

“แต่เอมไม่ชินกับการมีคนอื่นมานอนด้วยนี่คะ” เธอก้มหน้ามองเท้าตัวเอง

“คุยกับฉันมองหน้าด้วย ไม่ใช่ก้มมองเท้าตัวเอง จะกลัวอะไรนักหนา ไปนอนกัน อ้อ...ชินไม่ชินก็ต้องชิน เพราะหลังจากนี้จนกว่าเธอจะคลอด ฉันจะมานอนที่ห้องนี้กับเธอ อีกอย่างฉันเป็นผัวเธอควรทำตัวให้ชินได้แล้วเอมมิการ์” แล้วเขาก็ฉวยโอกาสจับมือเล็กแล้วดึงลากบังคับเดินไปยังเตียงนุ่มทันที...

+++++

เพล้ง!

มือเล็กปัดช้อนที่จ่อที่ปากตัวเองออกห่างและด้วยความไม่ระวังเลยทำให้ช้อนในมือใหญ่หลุดกระทบพื้นห้อง

“เอม!” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงขุ่นเข้ม แต่พอได้แหงนเงยหน้าสบประสานกับดวงตาเล็กปนเศร้าของเธอก็เม้มปากแน่นทันที เพราะสถานะของเขาในตอนนี้ไม่ใช่คนที่จะสามารถขึ้นเสียงใส่หญิงสาวได้

“เดี๋ยวพี่ไปเอาช้อนมาตักข้าวป้อนเอมใหม่นะ” เขาลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งคุกเข่าอยู่ทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน เสียงเล็กก็เอ่ยห้ามรั้งไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่หิว คุณหิวคุณก็กินเถอะ” แล้วเธอก็หมุนล้อรถเข็นบังคับออกจากที่ตรงนี้ไปทันที

“ไม่หิวก็ต้องกินนะเอม เอมต้องกินข้าวกินยา” เขาเดินตามเธอไปพร้อมจับที่จับรถเข็นด้านหลังเธอยื้อให้หยุด

“กินไปก็ใช่จะลุกเดินได้ ปล่อยได้แล้วค่ะ ฉันจะไปหาลูก”

“ลูกอยู่กับนมอิ่ม ตอนนี้กำลังนอนกลางวัน เอมไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้” เขาเผลอปากจี้ปมของคนตัวเล็ก พอรู้ตัวอีกทีว่าพลั้งปากไปก็ไม่ทันเสียแล้ว

“ใช่สิคะ ฉันมันคนพิการ อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ สู้ตายไปเสียจะดีกว่า” น้ำเสียงของเธอดังสั่นเมื่อก้อนสะอื้นตีตื้นมาจุกคอหอย

“ไม่เอาสิเอม ไม่พูดแบบนี้ ถ้าเอมตายไปแล้วพี่กับลูกของเราล่ะจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเอม” ชายหนุ่มเดินไปทรุดตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้ารถเข็นของเธอพร้อมคว้ากุมมือเล็กมาบีบแน่น

“เหรอคะ? เมื่อก่อนไม่มีเราสองแม่ลูก คุณก็อยู่ได้ ออกจะสบายดีเสียด้วยซ้ำนี่คะ เลิกพยายามสร้างภาพสักทีเถอะค่ะ ปล่อยคนพิการอย่างฉันไปสักที ถ้าต้องการลูกก็ได้ ฉันยกให้คุณ เพราะถ้าลูกไปอยู่กับฉัน ฉันก็ไม่มีปัญญาเลี้ยงเขาได้ เพราะขนาดตัวฉันเอง ฉันยังดูแลไม่ได้เลย สู้ให้ลูกอยู่กับคุณที่เป็นพ่อดีกว่าให้ไปอยู่กับคนพิการอย่างฉันเป็นไหนๆ ค่ะ” พูดจบเธอก็สะบัดปัดมือใหญ่ที่กุมมือตัวเองออก

“ไม่พูดแบบนี้สิเอม พี่จะไม่มีวันทิ้งเอมและลูก พี่รักเอมนะ”หึหึเธอแค่นขำในลำคอ

“น่าสมเพชนะคะ มารักฉันตอนที่ฉันพิการเนี่ยนะคะ” เธอนึกตลกชีวิตที่มาได้รับความรักจากชายที่เฝ้ารักเฝ้าหวังมาตลอดว่าเขาจะรักตนตอบ แต่วันนี้มันสายไปเสียแล้ว เธอหมดสิ้นแล้วความรู้สึกดีๆ ต่อเขา ตอนนี้มีเพียงความเกลียดชังเท่านั้นที่จะมอบให้ชายตรงหน้า...