“ได้เวลาเอาจริง กูจะหล่อแบบเอาจริงละ”

นายเมฆ เมธา กรุณธรรม นักศึกษาศิลปศาสตร์ (เว้นไว้ใส่ชื่อสาขาที่ไม่ต้องใส่ก็ได้) ปี 1 ที่เพิ่งผ่านพ้นช่วงชีวิตมัธยมในบ้านเกิด มาเป็นนักล่าปริญญาในมหาวิทยาลัยเก้าแก้วในเมืองหลวง

.

.

.

.

“นายๆ ว่างป้ะ พาเราไปตัดผมหน่อยดิ”

เสียงทักทายที่ดังขึ้นพร้อมกับการสะกิดจากใครสักคนดึงความสนใจของผมจากทางกลับคอนโด

เก่ง นรสิงห์ พงษ์สารี นักศึกษาคณะศิลปศาสตร์ (เว้นไว้ใส่ชื่อสาขาที่เป็นคนละสาขากับไอตัวข้างบนอ่ะ) ปี 1 ทีี่

“แอคจังวะ หยอกๆ” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบกลับอะไร เพียงแค่ผมหันหน้าไปหาเขา เขาก็หลุดปากด่าผมซะละงงว่ะ

“อ้าวไอนี่”

“หยอกเล่นเองแหม่ ก็นายดูหล่อละติดแอคดี อยากหล่อบ้างอ่ะ พาเราไปตัดผมหน่อยได้ป่าว” เสียงคนข้างหน้าตอบกลับมาอย่างน่าตบ ยังจะรบกวนผมอีก

“ก็ได้” ไม่ทันที่สมองจะประมวลผลผมก็หลุดตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“เค วันไหนเดี๋ยวกูบอก ชื่อไรเอาไอจีมาดิ๊” สรรพนามที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วทำเอาผมคิดอะไรไม่ทันเลย คนนี้ใคร ต้องการอะไร มาจากไหน