"หึ นายมันก็แค่คนไร้ค่า คนโง่ ไรประโยชน์ อยู่ไปก็เป็นภาระคนอื่น! ลงไปตายกลายเหยื่อล่อพวกมันนะดีแล้ว!!"

พลัก!! ตุบ!!

"!!!!"

เสียงผมถูกพลักตกจากรถอย่างแรงโดยเพื่อนรักที่ผมเชื่อใจและเสียงกลุ่มซอมบี้ที่ตามมาพวกมันวิ่งเข้าหาเหยื่อที่ถูกล่อไว้และให้คนที่อยู่บนรถได้หนีไปไกล ส่วนผมที่ถูกพลักตกลงมาก็คือเหยื่อล่อพวกมัน ผมมองไปที่เพื่อนรักที่เป็นคนพลักผมกับแฟนตัวเองที่กอดเอวเพื่อนผม และขอความช่วยเหลือแต่กลับเห็นความสะใจบนใบหน้าทั้งคู่ ผมจึงได้ยอมรับโดยแท้ว่าทั้งสองคนหักหลังเขาและคงวางแผนจะฆ่าเขามาก่อนแล้วถึงได้ทำแบบนี้ในช่วงเวลาที่ความตายมาเยือน เขาก็คิดได้ว่าเขาไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากนักเหมือนกับช่วงแรกที่เขารู้ว่าสองคนนั้นกินกันลับหลังเขาก่อนวันสิ้นโลก แต่ที่มีมากคือความแค้นที่มากมาย หลายปีมานี่ตั้งแต่เริ่มวันสิ้นโลกในวันปีใหม่แทนที่ผู้คนจะได้หยุดฉลองปีใหม่กันกับต้องหนีตายกันไปทั่วผู้คนเริ่มถอนหน้ากากที่ใส่แสดงตัวตนแท้จริงออกมา ความเห็นแก่ตัว ความน่าขยะแขยงภายในใจคน โลกนั้นโหดร้ายอยู่แล้วแต่วั้นสิ้นโลกแม้แต่เด็กก็ต้องดิ้นรนเอาตัวร้อนไม่มีใครไว้เนื้อเชื่อใจกัน ช่วงแรกที่เอาตัวรอดเขาเสีย ปู่ย่าพ่อแม่ไปเพื่อปกป้องพวกเขา

ต่อมาสองเดือนก็เฮียใหญ่กับเฮียรอง และก็มาเฮียสาม จากนั้นห้าปีหลังวันสิ้นโลกเขาต้องมาเสียพี่ทั้งสองระหว่างไปฐานผู้รอดชีวิตเมืองC คือเฮียคิงกับพี่5 จนเหลือเพียงเขาและพี่จิน เราเดินมาถึงฐานเมืองC ก็พบกับกลุ่มหนึ่งที่ในนั้นมีแฟนเขากับเพื่อนรักอยู่เขาดีใจมากเลยขอเขารวมกลุ่มด้วยแม้พี่เขาจะเตือนแล้วก็ตามที จนวันหนึ่งเขาต้องอยู่ฐานส่วนพี่จินออกไปลาดตะเวรด้านนอกฐานและออกหาเสบียงก็ปะทะกับซอมบี้ระดับ5 ขั้นกลางเข้าทำให้รับมือไม่ไหวจนตายกันทั้งกลุ่มแม้แต่พี่เขาเองก็เช่นกัน เข้าอยู่แบบเศร้าเสียใจนานและเจ็บปวดไปกับอีกสองคนที่หักหลังเขา จนผ่านมาห้าปีที่เขาต้องฝืนยิ้มเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น จนมาถึงก่อนวันไปทำภารกิจ 1 วัน เขาก็ถูกพวกหื่นกามฉุดไปขมขื่น เขาร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่มีใครได้ยิน พอต่อสู้กลับก็ถูกพลังที่หมัดของอีกฝ่านต่อยจนจุก เขาต้องทนไปแบบนั้นทั้งคืนจนไร้ความรู้สึก เพราะว่าเขาเป็นเพียงคนธรรมดา คนไร้ค่า ไร้ประโยชน์ เป็นคนโง่ ตามคนที่นินทาด่าทอเขา จนขึ้นวันใหม่ถึงเวลาวันทำภารกิจหรือวันที่เขาตาย ระหว่างที่กำลังขนเสบียงอยู่นั้นก็มีฝูงซอมบี้มาทางพวกเขาจนถึงเหตุการตอนนี้ที่เขากำลังถูกฝูงซอมบี้กัดฉีกกระฉากชิ้นเนื้อและส่วนต่างๆหลุดออกจากกัน แม้แต่อวัยวะภายในก็ไม่เว้น จนเลือดไหลนองจนกลิ่นคาวเลือนของเขาคละคลุ้งไปทั่วทำให้พวกมันคลุ้มคลั่งกว่าเดิม

แต่ภาพต่างๆตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลกจนจำความได้จนถึงปัจจุบันก็ไหลเข้ามาซ้ำๆเหมือนน้ำหลากจนลมหายใจสุดทาย ในที่สุดผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลยมีเพียงความมืดเท่านั้น

.

.

.

.

.

.......

มีคนชอบมีคำถามว่า 'หากเราตายแล้วจะไปที่ไหนกัน' ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเพราะการตายของผมมันคือการที่อยากกลับไปในช่วงเวลาที่ผมมีความสุขและมีคนที่รักพร้อมหน้ากันและอยากปกป้องพวกเขาให้ปลอดภัยจากอัตรายรอบตัวเท่านั้นเองที่ผมต้องการ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...

"อาหลิง"

"อืมม...อะรายย~ คนจะนอน"

"อาหลิง! ตื่นได้แล้ว เจ้าจะหลับอีกนานมั้ยหรือจะให้อาจารย์คนนี้เอาน้ำมาราดเจ้า"

"....ฟรี้💤"

"...."💢💢

"มู่หลิง!!!"

"อ๊ากก!...อะไรๆ ใครเรียก" ผมที่ถูกเรียกให้ตื่นโดยเสียงใครบางคนก็สะดุงตื่นทั้นที แต่ก็ต้องงงเพราะเขาตายไปไปแล้วไม่ใช่หรอ แล้วที่นี่มันทุ่งอะไรกันทำไมมันถึงมีแต่ดอกไฮเดรนเยียและกุหลาบหนามเลื่อยพันตามต้นซากุระต้นใหญ่ยักษ์นั้นอีก

"ใช่เจ้าตายแล้ว และที่นี้คือโลกจิตวิญญานส่วนตัวของเทพที่ถูกลงโทษให้ไปเกิดเป็นคนพอตายก็มาอยู่ที่นี่รอวันที่จะได้ไปเกิดอีกรอบจนกว่าจะพ้นโทษ" เขาที่มองรอบๆตัวและมาหยุดตรงหน้าตัวเองเพราะเสียงที่บอกกับผม ก็เจอกับชายชราที่แต่งตัวเหมือนคนจีนย้อนยุค กำลังมองมาที่เขา เขาจึงถามอย่างมีมารยาทว่า

"ตาแก่เป็นใครครับ"

"...."ฉึก!

"เอ้า ถามแล้วไม่ตอบอีก ตาแก่หูตึงบ่นิ"

"...."ฉึก! ดอกที่สอง

"ว่าแต่ที่นี่ที่ไหรหรอ ตาแก่" ฉึก! ดอกที่สาม💢

"แล้วถามอะไรถึงเงียบละ ตากะ-"

"ไม่ไหวแล้วโว้ย!!...ทั้งที่ข้าคือเทพเซียนแต่เจ้ากล้าดียังไง ถึงว่าเรียกข้าว่าตาแก่ ห๊า! เรียกข้าอาจารย์สิ! ข้ารึก็อุส่ามาหาแทนเพื่อนที่ไม่อยู่เพื่อมาหาศิษย์รักอย่างเจ้า แต่เจ้า! กับถามโดยเรียกข้าว่า..." เล่นมาสะแร็พเป็นคำยาวเหยียดเลย

"ว่า ตาแก่" ผมพูดพร้อมยิ้มกวนๆและยักคิ้วซ้ายให้จึกจึก

"โว้ยยย...ข้าจะฆ่าเจ้าแน่! ถ้าไม่ติดว่าเจ้าคือลูกศิษย์เอกของข้า!"

"หืม!...ลูกศิษย์ หมายความว่าไงครับ?" ผมถามด้วยความสงสัยปนงวยงง

"เฮ้อ~ มันก็ไม่มีอะไรมากมาย แค่ก่อนที่เจ้าจะไปเกิดเป็นคน เมื่อพันปีก่อนเจ้าเป็นเทพจุติใหม่ที่ข้ารับเป็นศิษย์ หลังจากนั้นที่เจ้าเรียนรู้ทุกอย่างจากข้าไม่นานเพราะเจ้ามันฉลาดเกินไปเลยเรียนรู้ทุกอย่างจากข้าแค่สองปี พอไม่นานหลังเจ้าจบหลักการเรียนรู้ก็มีกระดาษเทียบเชิญจากสวรรค์ภพอื่นซึ่งเป็นเพื่อนข้าเชิญไปงานเลี้ยงสวรรค์ แต่พอไปถึงข้าก็แนะนำศิษย์เอกเช่นเจ้าให้เขารู้จักและฝากเจ้าไว้กับเขาไม่นานกี่วัน แต่เจ้าดันทำเรื่องน่าอายลงไปกับเทพเจ้าที่อยู่เทพอีกที่ให้อับอาย เขาจึงลงโทษเจ้าให้ไปเกิดเป็นคนจนกว่าจะครบพันปี และลงคำสาปเจ้าไว้ แล้วข้าเองก็ห้ามไม้ได้ด้วย และครั้งนี้คือครั้งสุดท้ายของการเกิดใหม่ของเจ้า ข้าจะถอนคำสาปให้ และคืนพลังเซียนของเจ้าพร้อมกับพลังที่เพื่อนข้าเอาให้อีกและระบบพระเจ้าทำได้ทุกอย่างเลย" ผมถึงกับอึงตะลึ่งงันกับสิ่งที่ได้รู้ แต่ผมสงสัยคือเรื่องที่ผมทำคืออะไร ถึงได้น่าอาย อับอาย จนได้โทษถึงได้ตายเกิดเป็นคนตั้งพันปี ไม่ใช่ว่าผมเต้นสายก้นให้ดูแล้วล้อชื่อเทพเจ้าหรอกนะ แต่พอหันไปมองตาแก่ เอ้ย! อาจารย์ก็รู้ทั้นทีว่าใช่และดูจากหน้าแล้วคงมีมากกว่านั้นแน่ซึ่งเขาก็ไม่อยากรับรู้แน่นอน

"เอาละเสียเวลามานานมากพอแล้วข้าจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่ละนะ"

"เรียกว่า ย้อนเวลาน่าจะดีนะครับ แล้วก็ช่วยบอกข้อมูลให้หมดด้วยย"

"อะไรกันรู้ทันข้าตลอดเจ้านี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ"

"...."มองแรง

"เออๆ บอกแล้วๆ เจ้านิจริงๆเลยอาเซียน ความจริงคือเจ้ามีพลังธาตุหลักและพิเศษครบทุกธาตุ และพละกำลังมหาศาลกับร่างกายแข็งแรงทนทานดังเหล็กกล้ากว่าคนทั่วไป และยังสามารถสร้างสันทุกอย่างที่ต้องการ มิติโลกส่วนตัว ส่วนรายละเอียนอย่างอื่นเจ้าคงรู้อยู่แล้ว ข้าจะย้อนเวลาให้ก้อนวันสิ้นโลก1ปี ส่วนเรื่องเจ้าจะบอกใครนั้นบอกได้แค่คนในครอบครัวเท่านั้น เอามีอะไรอีกมั้ย"

"ไม่มีแล้วครับ แค่นี้มันก็โคตรจะโกงชาวบ้านแล้วแต่ผมถามอีกเรื่องหนึ่ง"

"ว่ามา"

"เพื่อนอาจารย์ไปไหรครับ ทั้งๆที่โลกมันวุ่นวายขนานนี้นะ" ผมถามด้วยความสงสัยทันที

"เอ่อ...อะแฮ่ม!...ปะ ไปเที่ยวพักร้อนนะ ข้าเลยมาแทน" พูดแล้วทำตาสองข้างไปทางขวาและเอานิ้วชี้เกาแกมแก้เก้อ

ทำเอาผมคิ้วกระยิ้กๆ ปากคันโคตรๆ อยากด่าไอ้เทพเจ้าภพนี้ของแท้ ไม่ต้องรอผมก็เริ่มอาปากจะด่าทันที แต่ยังไม่ได้สองคำก็ถูกขัดและส่งเขาไปทันที

"อะ ไอ้เทพเฮงซวย! โลกวุ่นวายแต่คุณมึงเสือกไปเที่ยว เทพเจ้าผีบ้า! ไอ้เทพจิ้งจอก! ไอ้เทพควะ-... อ๊ากกกก!!!" ...

"เฮ้อ~~ เกือบไปแล้วมั้ยละ ดีจริงๆที่ข้าส่งเจ้าทันก่อนคำด่านั้นจะออกมาอีก แทนที่จะได้พ้นโทษเจ้าคงได้โทษเพิ่มแน่ๆ อาหลิงเอ่ยอาหลิง โลกแห่งนี้เองก็สะท้อนถึงจิตใจเจ้าเช่นกัน ดอกไม้ทั้งสามเองก็สื่อถึงความหมายถึงเจ้า ขอให้เจ้าสมคำปราถนาด้วย อาหลิง"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

......

เฮือก!

"อ๊ากกก!!!....เอะ นี้เราอยู่ในห้องตัวเองนี้ เรื่องจริงสินะ"

ก๊อกๆๆ!!!

"เรน! เป็นอะไร เฮียได้เราร้องซะดังเลย เปิดประให้ประตูให้เฮียหน่อย!"

'ระบบกำลังดาวน์โหลดข้อมูล....1%'

"เรน! ปะ-"แกร็ก

"เฮียใหญ่มีไรเปล่า" ผมถาม ตอนนี้ผมได้เจอกับเฮียใหญ่อีกครั้งทำให้ผมกลั่นน้ำไวไม่อยู่แล้วโผล่เข้ากอดเฮียใหญ่เต็มแรง

"ก็เรนร้องซะดังเฮียเลยเป็นห่วงนะสิ ว่าแต่เราเป็นไร-" พรึ่บ!

"เรน เป็นไร ร้องไห้ทำไม" เฮียใหญ่ถามผม

"...ฮึก...ฮือออ! เรนฝันร้ายอะเฮีย~ ฝันว่าทุกคนทิ้งเรนไป ปล่อยให้เรนอยู่คนเดียว~~ ฮืออ!!~~" ผมพูดออกมาอย่างสะอึกสะอื้น

"ไม่เป็นไร เรน ไม่เป็นไร เฮียอยู่นี่ทุกคนก็อยู่กับเรน จะไม่ทางเรนแน่ๆ เลิกร้องน้า...มันก็แค่ฝันร้าย เลิกร้องๆ" เฮียใหญ่กอดตอบและลูบหัวอย่างที่เคยทำกับผมตั้งแต่ยังเด็กจนถึงตอนที่เฮียจากผมไปก็ไม่เคยได้รับอีกเลยความอบอุ่นของเฮียใหญ่

"โอ๋~ เลิกร้องๆ"

"ฮืออ....ฮึก อึก ฮึกๆ " ผมร้องไปสักผักก็เริ่มดีขึ้นแต่พอออกจากกอดเฮียเท่านั้นแหละหัวเราะว่าผมเลย

"ฮ่าๆๆ ดูสิร้องจนตาบวมปูดเลย"

"ฮึก เฮียอ่าาา"

"เอ้าๆ เดียวอีกหน่อยม๊าก็กัข้าวเสร็จแล้วอย่าลืมลงมาละ" เฮียบอก กับข้าวฝีมือม๊าผมไม่ได้ทานนานเป็นสิบปีแล้วมั้ง แกร๊ก

'ระบบกำลังดาวน์โหลดข้อมูล....100%'

'ระบบดาวน์โหลดข้อมูลเสร็จเสร็จสิ้น'

พอผมเข้าห้องมาระบบก็ดาวโหลดเสร็จพอดีและขึ้นหน้าต่างสถานะเหมือนเกมออนไลน์ขึ้นมาพร้อมเสียงทักทายและภารกิจพร้อมทำอีกต่างหาก

'สวัสดีครับโฮตส์'

"อืม หวัดดี" ผมทักทายกลับ

'ผมไม่ได้อยากเป็นหวัดครับโฮตส์'

"กวนทีน"

'แม้รับมุกหน่อยก็ไม่ได้นะครับ'

"ดูถ้าคงป่วนหัวแน่ ไว้แค่นี้แหละที่เหลือค่อยมาฟังทีหลังตอนนี้ฉันหิวข้าวจนจะยักช้างลงท้องแล้ว"

'ครับ! โฮตส์ อิมดีผีมันครับ!'

"เฮ้ออ ปวดหัวแน่ๆงานนี้"

การที่ผมได้โอกาสกลับมาคือเรื่องดีมากสำหรับผมและเมื่อชาติก่อนผมหลงไว้ใจคนผิด ผมถูกคนรักและเพื่อนหักหลังจนตายแม้แต่ครอบครัวผมเองก็ไม่รอด

เมื่อได้โอกาสย้อนเวลากลับมาอีกครั้งพร้อมระบบและพลังที่โครตโกงระดับเทพเหนือเทพอีกที ผมจะทำทุกอย่างให้พร้อมเพื่อเตรียมรับมือกับการเปลี่ยนแปลงของโลกและคนที่ผมรักทุกคนต้องรอดปลอดภัยในวันสิ้นโลก กินดีมีสุขกันและต้องแก้แค้นพวกที่ทำกับผมให้ทรมานที่สุด

ระดับพลังพิเศษและพลังจิต

มี 5 คลาส คือ D C B A S

3 ระดับ คือ ต่ำ กลาง สูง

* ส่วนพลังจิตนั้นอยู่ระดับ S อยู่แล้วตั้งแต่ปลุกพลังได้ ส่วนพลังพิเศษขึ้นอยู่กับวันเวลาถ้าหากนานก็ปลุกได้ระดับเยอะขึ้น แต่เสี่ยงที่จะถูกกินหรือเป็นซอมบี้เสียเองหากทดรับไม่ไหวหรืออยู่ในที่เสี่ยงๆ

ระดับพลังปราณ(ของเรน)

มี 1-10 ระดับลมปราน ขั้น ต้น กลาง สูง เช่น เริ่มต้น ขั้น กลาง เป็นต้น และสีของลมปราณของเรนคือ สีขาวเงินอมทอง เพราะเป็นปราณเทพบริสุทธิ์ แม้แต่จักพรรดิสวรรค์ยังอิจฉาเพราะนานทีมีแค่คนเดียว และน้องมีมิติโลกส่วนตัว

1.เริ่มต้น/รากฐาน (สีเหลือง)

2.ก่อกำเนิด (สีเขียว)

3.หลอมรวม (สีชมพูอ่อน)

4.ปฐพี (สีแดง)

5.นภา (สีฟ้า)

6.ฟ้าดิน (สีน้ำเงิน)

7.ราชันย์ (สีม่วง)

8.สวรรค์ (สีคราม/ถูกทันฑ์สวรรค์กี่ครั้งแล้วแต่ว่าคนจะเก่งมากน้อยแค่ไหนและทนรับได้หรือไม่)}เรนอยู่ขั้นนี้จ้า

9.เซียน (สีขาว/ถูกทันฑ์สวรรค์ร้อยครั้ง)

10.เทพเซียน (สีทอง/ถูกทันฑ์สวรรค์หมื่นครั้ง ก่อนจุติเป็นเทพเซียนบนสวรรค์จำเป็นต้องผ่านไปให้ได้ หากไม่ตายก่อนก็จะได้จุติเป็นเทพเซียน)

พลังและธาตุ

ธาตุหลัก = ดิน น้ำ ลม ไฟ

ธาตุพิเศษ = น้ำแข็ง สายฟ้า แสง มืด พฤกษา เหล็ก มิติ

พลัง = พลังกำลังกาย พลังจิต มนุษย์กลายพันธุ์ รักษา สร้างสรรค์ เวทมนต์ อนาเขต ฯลฯ

ระดับซอมบี้

มี 1-10 ระดับ ขั้น ต่ำ กลาง สูง และราชาซอมบี้ เช่น ระดับ 1 ขั้นกลาง เป็นต้น

สัตว์กลายพันธ์และพืชกลายพันธุ์ก็เช่นกัน

ดันเจี้ยน

แบ่งตามสีของประตูทางเข้าดันเจี้ยนในแต่ระดับสี มี F E D C B A S SS ระดับ ต่ำ กลาง สูง

ระดับ F - สีเหลืองอ่อน - ระดับต่ำ/ทั่วไป

ระดับ E - สีเขียว - ระดับต่ำ

ระดับ D - สีฟ้าอมขาว - ระดับต่ำ-กลาง

ระดับ C - สีส้ม - ระดับกลาง

ระดับ B - สีน้ำเงินเข้ม - ระดับกลาง

ระดับ A - สีม่วง - ระดับกลาง-สูง

ระดับ S - สีแดงเข้ม - ระดับสูง/ยาก

ระดับ SS - สีดำแดง - ระดับสูงสุด/ยากมาก/มีเครื่องหมายกระโหลกเต็มหน้ากระดาษ

คำเตือน!! 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรท์เอง

เพราะฉะนั้นหากใครไม่ชอบกรุณา 'กดออก' ได้ค่ะ เพราะฮานะเป็นมือใหม่ที่แต่งไม่จบและลงตามใจตัวเอง และคงมีคำผิดเยอะมาก เพราะงั้นหากผิดพลาดประการใดก็ขออภัย ณ ที่นี่ด้วยค่ะ และขออณุญาตรูปภาพบุคคลหรือเจ้าของภาพนั้นๆด้วยนะคะ

เรื่องนี้มีคำหยาบคายเพื่อเพิ่มความอร่อยของเรื่องจ้าาา หากไม่ชอบก็ 👉 กดออก

เปิดเรื่อง: 18/มี.ค./2022

ปิดเรื่อง: _/_/_