00.45 น. ณ ฐานวิจัยลับอุทยานแห่งชาติเจียเจี้ย

“ ไป! ซีซีหนีไปไม่ต้องหันกลับมา! ”

ศาสตราจารย์หลีใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักเด็กสาวที่เขาเพิ่งไปเซ็นต์รับอุปการะเป็นลูกบุญธรรมให้ลุกขึ้น พร้อมกับเสียงดังโครมครามที่ประตู เสียงที่แสดงให้เห็นว่าคนด้านหลังประตูนั้นกำลังจะทำให้มันพังลงในไม่ช้า

ธารธาราหรือตัวตนใหม่ในชื่อหลีซีซีวัยสิบหกปีถูกผู้เป็นพ่อผลักไส มือและชุดนักเรียนม.ปลายที่ใส่อยู่เต็มไปด้วยเลือดของคนที่เธอเรียกว่าพ่อ ถึงแม้เขาจะเป็นเพียงแค่พ่อบุญธรรมเท่านั้น 

เด็กสาวอยู่ในอาการตื่นตระหนกและหวาดกลัวจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร!? 

หลีซีซีตั้งสติลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูอีกด้านทั้งน้ำตา ตามคำสั่งของศาสตราจารย์หลีโดยไม่หันกลับหลัง มือที่เต็มไปด้วยคราบเลือดเอื้อมไปเปิดประตู ก่อนวิ่งมุ่งไปข้างหน้าด้วยความหวาดกลัว

มือของเด็กสาวกำสายกระเป๋าจนแน่น กัดริมฝีปากบางจ้องมองไปข้างหน้าเพื่อหาทางเอาตัวรอด แต่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และความมืดมิดที่มองไม่เห็นแม้แต่เส้นทางใด 

คืนนี้ช่างเป็นคืนที่ช่างมืดมิดและสิ้นหวังเสียเหลือเกิน! 

" อย่าให้ของสิ่งนี้ตกอยู่ในมือของคนเลว ถ้าจวนตัวก็ทำลายมันทิ้งซะ! รักษาชีวิตของหนูเอาไว้อย่าหันกลับมาอีกเด็ดขาด " ศาสตราจารย์หลีรวบรวมเรี่ยวแรงอันน้อยนิดตะโกนสั่งตามหลังลูกสาวบุญธรรม

 เด็กสาวกอดกระเป๋าผ้าที่เก็บของบางอย่างเอาไว้อย่างดี เพราะนี่คือสิ่งที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตเลือดเนื้อของศาสตราจารย์หลี ไม่ว่าอย่างไรหลีซีซีจะต้องไม่ให้มันตกไปอยู่ในมือของลูกศิษย์ชั่วๆ ที่ฆ่าได้แม้กระทั่งอาจารย์เพื่อความมั่งคั่งและเงินทองเด็ดขาด

ถ้าจวนตัวจริงๆ เธอก็จะทำลายมันตามคำสั่งเสียสุดท้ายของพ่อ คนชั่วพวกนั้นจะไม่มีวันได้ใช้ประโยชน์ หรือได้เห็นผลงานที่พ่อบุญธรรมของเธอทุ่มเทสร้างมาอย่างแน่นอน! 

ถ้าหากว่าเป็นเพราะเจ้าสิ่งนี้มันทำให้พ่อบุญธรรมที่เธอรัก และเป็นคนที่มอบครอบครัวให้เธอต้องตาย เธอก็แค่ทำลายมันทิ้งซะ!! 

“ หยุดนะนังเด็กบ้า! แกรีบส่งของที่อยู่ในกระเป๋ามาเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ถ้าแกเชื่อฟังและยอมคืนของนั่นมาฉันรับรองว่าชีวิตต่อจากนี้แกจะอยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องปากกัดตีนถีบและกลับไปลำบาก เหมือนตอนอยู่ในบ้านกำพร้าแน่ๆ ฉันรับรองได้เลยว่าชีวิตนี้แกจะมีแต่เงินทองและความร่ำรวย รีบส่งของในกระเป๋านั่นมาให้ฉันซะดีๆ อย่าทำให้ฉันต้องลงไม้ลงมือกับแกอีกคนเลย ”

 ธารธาราหรือหลีซีซีที่ตอนนี้วิ่งหนีมาจนมุมที่ขอบหน้าผา มองดูลูกศิษย์คนสนิทของศาสตราจารย์หลีพ่อบุญธรรมของเธอ ด้วยแววตาดูถูกและเหยียดหยาม 

ท่าทางปกป้องดั่งแม่ไก่หวงไข่และแววตาแข็งก้าวไม่ยินยอมที่แสดงออก ทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ที่ได้รับสัญญาณให้บุกประชิดนั้นลงมือ อาศัยความเร็วพุ่งเข้าไปเพื่อจะแย่งของในมือของเธอในจังหวะที่กำลังถูกดึงความสนใจ

แต่น่าเสียดาย… ที่พวกเขาประเมินเด็กสาวคนนี้ต่ำไป 

ธารธาราสัมผัสเพียงความว่างเปล่าและลมที่เข้าปะทะผิวหนัง ฝนดาวตกที่กำลังปรากฏในสายตาของเธอ ณ ตอนนี้ช่างดูสวยงามและน่าตื่นตาตื่นใจเหลือเกิน 

เด็กสาวล้วงของในกระเป๋าที่กอดไว้ออกมา ตั้งใจที่จะทำลายมันทิ้งไปพร้อมกับชีวิตนี้ของเธอที่กำลังจะถูกพรากไปในคืนนี้… ‘อยากจะขโมยของของพ่อเธอที่พ่อทุ่มเทสร้างมาง่ายๆ อย่างนัั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! อย่าคิดว่าฉันจะยอม’

แต่ถ้ายังสามารถที่จะเลือกได้ ลึกๆ เธอก็ยังหวังว่าเธอจะยังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป 

“ ฉันยังไม่อยากตาย! ฉันยังไม่มีโอกาสได้ทำอะไรเลยนะ ช่วยฉันด้วย! ฉันยังไม่อยากตาย พาฉันหนีไปจากตรงนี้ที! ฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป! "

******

******

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการ ไรท์สร้างตัวละคร สถานที่ขึ้นจากความเพ้อฝันและความคาดหวังส่วนตัวของไรท์เท่านั้น หวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้รี้ดที่ได้เข้ามาอ่านนั้นมีความสุขที่ได้อ่านงานของไรท์

การแสดงความคิดเห็นขอให้เป็นไปด้วยความเมตตา เพราะว่าไรท์นั้นมีจิตใจที่บอบบาง ไม่สามารถรับความรุนแรงจากความเห็นที่หยาบคายได้ ไม่ว่าจะระดับต่ำหรือระดับสูง! ได้โปรดใช้จักรยานในการแสดงความคิดเห็น

…และใช่แล้วค่ะ… ไรท์จะหัวใจพองโตและฟูฟ่องล่องลอยเมื่อได้รับคำชม

ขอบคุณค่ะ