เป็นสตรีแล้วอย่างไร ไม่ว่าใครก็หาใช่อยากมีสามีเร็วๆ

และหนึ่งนางผู้นี้ ไม่มีทางยอมโอนอ่อนโดยง่ายแน่!

สวนสกุลอัน

"วันนี้ท้องฟ้าช่างสดใสเสียจริง" เยว่จวนกล่าวอย่างอารมณ์ดี

"ข้าว่าเจ้าแลดูสดใสยิ่งกว่าอากาศวันนี้มากเลยนะ ทั้งๆ ที่เจ้ากำลังทำตัวเป็นมลพิษของข้าอยู่" เยี่ยนฉีกล่าวว่าเขาอย่างตรงไปตรงมา ทว่าเยว่จวนก็หาได้ใส่ใจคำพูดของนาง เขาชินชากับมันเสียแล้ว

"มลพิษที่ไหนจะหล่อเหลาได้ขนาดนี้"

เยว่จวนแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้นาง ทว่าเมื่อเยี่ยนฉีใช้แววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเขา เยว่จวนกลับเป็นฝ่ายถอนหน้าออกห่างแล้วเบนสายตาหลบกันไปแทน

"ข้าริษยาใบหน้าจิ้งจอกของเจ้านัก ท่านแม่เอ็นดูเจ้าเสียยิ่งกว่าลูกแท้ๆ อย่างข้าแล้ว" เยี่ยนฉีจิกกัดเขาอย่างไม่เกรงใจ ทำเอาเยว่จวนนึกน้อยใจขึ้นมานิดๆ

"แล้วเมื่อไร เจ้าจะเอ็นดูข้าบ้าง" เยว่จวนถามอย่างจนใจ เพราะยิ่งเขาหาทางเข้าใกล้นางมากเท่าไร มันเหมือนว่านางจะยิ่งห่างไกลเขาออกไปมากเท่านั้น

"เอ็นดูเจ้า เอ็นข้าคงขาด ถ้าเจ้าอยากให้ข้ายอมเจ้าโดยง่าย เหมือนอย่างที่ใครต่อใครรอบตัวเจ้าต่างพากันโอนอ่อนให้ ข้าแนะนำให้เจ้าไปนอน พยายามนึกฝันเอาให้เห็นภาพนั้นชัดๆ แล้วลืมไปเสียว่า เจ้ากำลังหลอกตัวเองอยู่"

"หึหึ!" ฮ่าวหรานถึงกับหลุดขำออกมาในความปากจัดของเยี่ยนฉี นั่นทำให้เขาได้รับการมองค้อนจากเยว่จวนไปหนึ่งวง

"นี่เจ้าเป็นสหายข้าหรือสหายนางกันแน่" เยว่จวนบ่นพึมพำ

.

.

นางเอกเราขี้ดื้อนะ แต่ก็ยังมีคนตื๊อ

หายไปเป็นปี เพราะมีผลกระทบอะไรหลายอย่าง

ร่องรอยให้นักอ่านก็น้อยนิด ต้องขออภัยทุกท่านจริงๆ

แต่เมื่อกลับมาแล้ว ก็จะขอเปิดช่องทางติดตามกันนะคะ

โดยไรท์มีเพจเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์ และยูทูปให้ติดตามกันได้นะคะ ชื่อช่องก็คือ "ล้านวลีร่าย" ค่ะ

แล้วพบกันนะคะ