เชื่อหรือไม่ว่าหากเรารักใครสักคนแล้ว...

เราจะยกให้เขาเป็นทุกสิ่ง

เราจะยกให้เขาเป็นทุกอย่าง

โลกของเขาไร้ซึ่ง...หัวใจ

โลกของเธอไร้ซึ่ง...ใคร

โลกทั้งใบของเขาและเธอ ก็คือ กันและกัน

เรื่องนี้เป็นเรื่องของหญิงสาวห้าคนที่ทำงานอยู่ในคลับที่ชื่อมาร์การิต้า แต่ละคนมีภูมิหลังของชีวิตที่แตกต่างกัน แต่ทุกคนล้วนมีภูมิหลังที่ขมขื่นทั้งสิ้น ที่แห่งนี้ก็เหมือนที่ชุบชีวิตใหม่ให้พวกเธอ

เรื่องที่สี่นี้เป็นเรื่องราวของหญิงสาวที่ชื่อว่า...‘แพรววนิต’

---------------------------------------------

ตัวอย่าง

ร่างบอบบางถูกวางลงบนเตียงนุ่ม ตามมาด้วยร่างหนาที่ทาบทับลงมา เขาไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงมาบนตัวเธอทั้งหมด

แพรววนิตที่เคยพูดเก่งกลายเป็นคนใบ้ขึ้นมาทันที มีเพียงดวงตากลมสวยเท่านั้นที่ขยับไปมาเพื่อจับจ้องใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่เหนือร่างเธอ

เขาจะจ้องหน้าเธอทำไม ต้องการให้เธอปฏิเสธเขาอย่างนั้นเหรอ?

ไม่! ต่อให้ต้องตายเธอก็จะไม่เอ่ยคำปฏิเสธเขาออกมาแน่นอน!

คล้ายกับความคิดในหัวของหญิงสาวจะส่งผ่านออกมาทางสายตา เพราะนั่นทำให้

พีรดนย์หัวเราะเบา ๆ

คนบ้า! คุณจะมาขำในท่านี้ไม่ได้นะ

พีรดนย์ปล่อยร่างเล็กเป็นอิสระ เขาค่อย ๆ ขยับร่างกายออกจากร่างเล็ก และนั่นก็ทำให้ความผิดหวังฉายชัดอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว

“ฉันไม่ใช่คนฉวยโอกาสที่จะฉกฉวยประโยชน์จากเธอ” เขาขยับตัวออกห่างแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแบบปกติ แพรววนิตส่ายหน้าแล้วกระพริบตาเพื่อขับไล่ความงุนงง

ทำไมไม่ฉวย ทำไมไม่ฉก ทั้ง ๆ ที่เธอเต็มใจ!

บ้าที่สุด! เขาทำแบบนี้ต้องการให้เธออับอายจนอกแตกตายหรือไง นี่ไม่เท่ากับว่าเธอ

เสนอตัวแต่เขาไม่รับหรือไง นี่มันน่าเสียใจมากกว่าเขาเย็นชาใส่เธอเสียอีก

“คนบ้า! คุณมันบ้าที่สุด” เป็นครั้งแรกที่แพรววนิตกล้าต่อว่าพีรดนย์ตรง ๆ แถมยังใช้กำปั้นทุบอกเขาอีกด้วย 

**ต้นเเต้วกลับมาแล้วค่า...า...า**