อรัมภบท

เขาบอกว่าความตายเป็นเพียงการเปลี่ยนผ่านนั้นคงจะจริง เพราะแทนที่คุณจะตายแล้วสู่สุขคติหลังจากเพิ่งช่วยเด็กที่เกือบจะถูกรถชนไป คุณก็มาอยู่ในร่างของตัวร้ายผู้มีอันจะกินซึ่งเป็นอาของพระเอกที่พยายามแย่งชิงนายเอกมาจากพระเอก แล้วตอนสุดท้ายก็ทำใครท้องก็ไม่รู้ก่อนจะตายอย่างอนาถจบด้วยพระนายรักกันและอวสาน

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมนั้นแสนโชคดีที่โผล่มาก่อนกาลที่นิยายจะเริ่มเพราะตอนนี้ผมกำลังอยู่ในงานแต่งของญาติตัวร้ายที่จ้องจะจับหลานชายผู้เป็นพระเอกของผมในอีกสิบปีซึ่งคืนนี้จะเป็นคืนที่ครอบครัวของตัวร้ายนั้นเกิดอุบัติเหตุและด้วยความที่สองครอบครัวของเราเคยเกื้อหนุนกันมาก่อนทำให้พ่อของร่างนี้รับตัวร้ายมาเลี้ยงเพื่อที่จะได้ทำตามสัญญาที่ว่าหากรุ่นลูกมีคู่ชายหญิง หรือคู่ชายกับคนพิเศษซึ่งเป็นชายที่ตั้งครรภ์ได้จะถูกจับคู่

พี่ชายของร่างนี้กับพ่อของตัวร้ายนั้นเป็นผู้ชายทั้งคู่ส่วนผมที่เป็นลูกหลงอายุมากกว่าพระเอกแค่สิบสองปีก็ไม่ค่อยถูกบังคับกับเรื่องพวกนี้และยังสามารถทำตามใจตัวเองทำตามสิ่งที่อยากทำได้จึงเหมือนเป็นอิสระจากตระกูล แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความเหลาะแหละของเจ้าของร่างเดิมทำให้ถูกเปรียบเทียบกับหลานชายในทุกด้านรวมทั้งเรื่องความรักด้วย

“ศิลา พี่เขาถามไม่ได้ยินหรือว่าหลังเรียนจบแล้วอยากอะไรต่อ” ผมได้สติมองพี่นาถพ่อของตัวร้ายที่วันนี้น่าจะได้เจอกันครั้งสุดท้าย

“ร้านกาแฟครับ” เหมือนทุกคนอึ้งทั้งพ่อทั้งพี่ทั้งหลานและพี่สะใภ้ เพราะอะไรน่ะเหรอเพราะร่างนี้มีฝีมือด้านอาหารที่แย่มากๆ ชงน้ำแดงยังกินไม่ได้เลย

“เอ่อ..ไม่ว่านายชอบอะไรพี่ยินดีสนับสนุนนะ แต่เอาจริงหรือที่ว่าจะเปิดร้านกาแฟ” พี่ธารามองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง

“ครับ ผมลองไปเรียนมาแล้วกลับไปผมจะลองชงให้พี่กินนะครับ” ใช่แล้วครับชาติที่แล้วผมเป็นเจ้าของร้านกาแฟและทำขนมขายเป็นหลัก งานรองลงมาคือเย็บผ้า ถักตุ๊กตา จัดดอกไม้ จัดสถานที่แต่งงานพูดง่ายๆ คือทำทุกอย่างที่ทำแล้วได้เงิน

“อืม ถ้านายทำอร่อยฉันจะลองหาทำเลให้นะ” พี่ธาราว่าซึ่งนั่นก็จริงเพราะคุณพ่อวางมือจากธุรกิจส่งต่อให้พี่ธาราทั้งหมด จนผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงทั้งๆ ที่เราสองคนมีพ่อแม่คนเดียวกันแต่นั่นผมก็โทษอะไรไม่ได้เพราะพ่อของศิลาเกลียดเขาเพราะเขาคือคนที่ทำให้ภรรยาสุดที่รักตาย และผมจำมันได้ดีทุกๆ ครั้งที่หลับความทรงจำของร่างนี้จะกลับมาโดยเฉพาะเรื่องที่พอทำอะไรไม่พอใจก็จะทะเลาะกันและเรื่องที่มารดาตายจะถูกยกมาตลอดตั้งแต่เด็ก

...ทำตัวให้สมกับที่แม่แกเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อให้แก...

...ทำตัวให้มันดีๆ อย่าทำให้แม่แกที่ตายไปผิดหวัง...

ถึงความเป็นจริงมีคำพูดที่ได้ยินจะมากมายกว่านี้แต่ผมก็ไม่อยากใส่ใจนัก ถึงอย่างไรเจ้าของร่างก็ตายไปแล้วเพราะหากจะย้อนไปในวันแรกที่ผมมานั้นผมได้ลืมตาตื่นในอ่างอาบน้ำและพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากอ่างที่มีน้ำเต็มไปหมด แม้ว่าในอีกอึดใจจะมีคนมาเห็นและช่วยเขาไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะถูกพาไปรักษาและเข้าสู่การบำบัดแล้วกลายเป็นคนที่จ้องจะทำลายทุกอย่างที่บิดาตนรัก แต่สำหรับผมแล้วนั้นแม้จะรู้สึกเจ็บปวดที่ฝันเห็นมันแต่การทำร้ายตนเองหรือผู้อื่นไม่ใช่ทางออก

“ขอบคุณครับพี่” ผมยิ้มแล้วตอบกลับไปเพราะหวังว่าการมีงานทำ มันจะทำให้ผมเป็นอิสระจากความเจ็บปวดทางจิตใจที่มักจะมาเยี่ยมเยียนผมในตอนนอน

“แล้วเราละเมฆชอบอะไร” เมฆาพระเอกของเรื่องหรือหลานของผมเงยหน้าจากขนมมองพี่นาถ

“ผมอยากเป็นนักธุรกิจแบบคุณพ่อครับ” เมฆาตอบยิ้มๆ สมกับเป็นพระเอกที่ถูกตั้งโปรแกรมให้สืบทอดกิจการต่อจากผู้เป็นพ่อ

“อืม เรานี่เป็นเด็กดีจริงๆ ดูลูกอาสิวันๆ เล่นอย่างเดียว”

“พ่อก็” ผมมองไปยังพี่ชายของตัวร้ายที่จะต้องตายเช่นกัน ก่อนจะมองตัวร้ายที่เริ่มสัปหงก

“หนูน้อยง่วงแล้วหรอลูก” คุณจีจี้กอดตัวร้ายไว้

“ครับแม่หนูน้อยง่วงแล้ว” ผมมองเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวอมชมพู ปากแดงดวงตาเป็นประกายขนตายาวดูน่ารัก ก็อยากจะทุบหลานชายสักสามตุบที่ทำร้ายเด็กน่าสงสารแบบนี้ได้ แต่ถ้าหากผมขัดขวางการตายของพวกเขาล่ะจะเกิดอะไรขึ้นผมจะตายแทนหรือเปล่า?

“งั้นเรากลับเลยนะแล้วกัน พี่ธาราผมกลับก่อนนะครับ น้องศิลาพี่ไปก่อนนะ” ผมมองพวกเขาที่เดินห่างออกไปก่อนจะมองเวลาแล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อจะตามครอบครัวนี้ไป

“พี่นาถ” ผมที่วิ่งตามไปตะโกนเรียกจนครอบครัวตัวร้ายหันมาทางผม

“มีอะไรรึเปล่าศิ” ผมอ้ำอึ้งเล็กน้อยแล้วมองบนฟ้า

“พี่นาถผมว่าคืนนี้ ค้างที่บ้านพักผมก่อนดีมั้ยครับ ดูท่าทางฝนจะตกด้วย” ทุกคนเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวและไม่มีเค้าว่าฝนจะตกแม้แต่น้อย

“เอ่อ..มันก็ดีนะแต่พี่มีประชุมเช้า” ผมขมวดคิ้ว

“ว่าแต่มีอะไรรึเปล่า หืม...” พี่นาถเหมือนจะไม่เชื่อผมคำโกหกผมและอาจจะคิดว่าผมมีเหตุผลอื่นที่พยายามรั้งพวกเขาไว้

“ถ้าผมเอ่อ..ผมจะบอกว่า..เอ่อ.เดินทางปลอดภัยนะครับ” พี่นาถกับคุณจีจี้พยักหน้าผมจึงเดินห่างออกมาก่อนจะมองรถคันงามที่แล่นออกไป

“ช่วยได้แค่นี้จริงๆ หรอวะ” ผมได้แต่บ่นออกมาก่อนจะโทรไปบอกพี่ธาราว่าจะกลับบ้านพักเลย

คืนทั้งคืนผมไม่อาจข่มสายตาหลับลงได้เมื่อต้องคิดว่ามีครอบครัวครอบครัวหนึ่งที่ต้องจากไปเพราะผมไม่อาจจะรั้งพวกเขาไว้ และผมก็ตื่นขึ้นมาเมื่อนาฬิกาดังขึ้นไม่สิเสียงโทรศัพท์ มันเป็นเบอร์ของพี่ธาราและผมไม่อยากรับเท่าไหร่นัก

“ศิลาตื่นรึยัง”

“ครับตื่นแล้วกำลังจะอาบน้ำครับพี่” ผมว่า

“เมื่อเช้าพี่นาถโทรมาบอกว่ารถเกิดอุบัติเหตุ ฝากมาขอบคุณเราเพราะถ้าเราไม่รั้งพี่เขารถที่ข้ามฝั่งมาชนน่าจะเป็นคันของพี่เขา” ผมได้แต่แอบยิ้มกับความสำเร็จ

“ครับ แล้วมีใครเป็นอะไรรึเปล่าครับ”

“อืมเห็นว่าแค่ตกใจกันน่ะ ส่วนรถก็มีรอยเล็กน้อย” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ครับ โชคดีจังเลยนะครับ”

“อืม พี่ว่านายไปเป็นหมอดูคงจะรุ่ง มากกว่าเปิดร้านกาแฟนะศิลา”

“พี่ธาราก็ล้อผมเล่น” ผมว่า

“งั้น อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ” พี่ธาราวางสายไปแล้วผมก็รีบไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

**************************************************************************

แอบมาเปิดนิยายอีกแล้วจ้า เรื่องนี้พลอตอาจจะดูฟูๆ แปลกๆ งงๆ ไปหน่อยนะคะ แต่สำหรับตัวไรท์แล้วถือว่าฉีกจากของเดิมเยอะ(555+) เพราะว่าปกติแต่งแต่จีนโบราณจะมีหลุดมาปัจจุบันบอกเลยแต่งยากมากค่ะ ก็ขอฝากคุณอาศิลากับหนูน้อยไว้ด้วยนะคะ