ฟูจิเป็นน้องชายคนที่สามของครอบครัวทาคามิ เป็นโรคซีไอพีเอ หรือที่เรียกว่าโรคไม่มีความเจ็บปวดตั้งแต่เกิด เขาถูกเลี้ยงดูอย่างถนุถนอม พ่อกับแม่จ้างครูมาสอนส่วนตัวที่บ้าน เพื่อหลีกเลี่ยงกิจกรรมอันตรายทั้งหมดฟูจิไม่เคยออกไปไหนคนเดียวโดยไม่มีพี่ชายไปด้วยเลย 

ฟูจิเล่นเกมเก่ง เรียนหนังสือเก่งแต่เข้าสังคมไม่เก่ง ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งเกมสงครามแบบ  FPS ที่เขาเล่นในโทรศัพท์มือถือจะเกิดขึ้นในชีวิตจริง และเขาไม่ใช่ผู้เล่นคนแรก ในสายตาของผู้เล่นระดับสูง ฟูจิก็เป็นแค่เด็กหน้าใหม่ที่ถูกระบบเลีือกและพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ

“รู้ไหมว่าเกมตอนนี้มันแตกต่างจากเกมในโทรศัพท์ที่นายเล่นยังไง มันต่างตรงที่นายจะรู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ นายอาจจะสู้ต่อไปได้ถ้าโดนยิงในเกมโทรศัพท์ แค่เติมเลือดนิดหน่อยหรืออัปเกรดเกราะก็วิงได้ปร๋อ แต่นายสู้ไม่ไหวหรอกถ้าถูกยิงในชีวิตจริง นายจะลงได้นอนดิ้นทุรนทุรายบนพื้น ร้องขอให้ทุกคนช่วยเพราะเลือดไหลไม่หยุด ฉันล่ะเบื่อไอ้พวกเด็กติดเกมที่คิดว่าตัวเองเจ๋ง นี่มันสงครามไม่ใช่แค่เกมไอ้หนู พวกมือสมัครเล่นน่ะรีบกลับบ้านไปดูดนมแม่เถอะ”

คำเตือน :

นิยายเรื่องนี้พระเอกไม่ใช่พวกขี้อวด ถ้าคุณรู้สึกอึดอัดที่พระเอกไม่โชว์เทพให้คนอื่นมาชมตลอดแนะนำให้ไปอ่านอีกเรื่องของไรท์ 

เรื่องเจมส์ โคลด์เวล อัจฉริยะย้อนเวลาโลกคู่ขนาน 

เรื่องนี้พระเอกเป็นพวกหลงตัวเอง ไม่มีกั๊กความเก่ง อวดให้ชาวโลกได้ชื่นชมตลอด ไปตามอ่านกันได้ รับรองว่าสนุกจริง ๆ 

แต่เรื่องของน้องฟูจินั้นจะเป็นอะไรที่ตรงกันข้าม น้องเป็นพวกทำตัวไม่ถูกเวลาโดนชม เพราะงั้นน้องก็จะไม่อวดความสามารถ ถ้าใครชอบแนวพระเอกเก่ง แต่ไม่มีใครรู้ก็เรื่องนี้เลย แต่ความจริงก็มีคนรู้แหละ แบบค่อย ๆรู้ รู้ทีละคนสองคน 

ป.ล. ไม่วายเหมือนเดิม แต่จะจิ้นก็ไม่ว่า