บทนำ

          ฉันจดจำช่วงเวลาเลือนรางที่คล้ายปะติดปะต่อสิ่งใดไม่ได้แค่เศษเสี้ยว เมื่อนั้นหัวของฉันอยู่ๆ ก็หมุน ภาพกองถ่ายละครกลับพร่าเลือนลง....

          ทำไมกันนะ หรือว่าฉันโหมงานหนักมากเกินไป หรือบางทีนี่อาจเป็นจุดจบสุดท้ายของผู้กำกับชื่อดัง แถมยังสวยเป๊ะเช้งกระเดะตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างฉัน

          อันที่จริงฉันอยากเป็นนักแสดงซีรีส์ต่อ แต่น่าเสียดายที่หมดสัญญาว่าจ้างจากบริษัทอี้เหิงเสียก่อน ทำให้ฉันผันจากนางเอกซุปตาร์อันดับต้นๆ มาเป็นนักเขียนบทประพันธ์และผู้กำกับชื่อดังแทน

          ความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กของฉัน คือได้กลายเป็นนางร้ายมืออาชีพ แต่ชาตินี้กลับหมดหวัง...เพราะฉันตายแล้ว

          แสงสว่างปลุกสติของจีเก้อซูขึ้นพบว่าตนเองถูกทับด้วยแมวขนฟูฟ่องตัวสีขาวราวหิมะ ก้มมองมือเล็กป้อมของเด็กสามขวบทำให้ฉันต้องเผยอปากตกตะลึง

          ความทรงจำประหลาดโผล่พ้นขึ้นมาเป็นฉากๆ…ทำให้รู้ว่าเด็กคนนี้มีชื่อว่าจีเก้อซู 

          หรือว่านี่จะเป็นนิยายทะลุมิติ นี่ฉันได้ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูจวนเสนาบดีแถมหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทจอมเย่อหยิ่งขี้เก๊กอย่างมู่หรงจิ่นเหยียนอีก!!

          ใช่แล้วพล็อตแบบนี้ ด้วยฐานะเช่นนี้ นี่มันคือนางร้ายมิใช่หรือ!? ในที่สุดความหวังอันริบหรี่ก็ได้กลายเป็นจริงแล้ว คุณพ่อคุณแม่ที่ขึ้นสวรรค์ของฉันจะต้องภูมิใจแน่ๆ

          เพราะทั้งคุณพ่อคุณแม่ต่างก็เคยเป็นนักแสดงที่เล่นแต่บทร้ายๆ ทั้งนั้น และคราวนี้แหละ ที่ฉันจะต้องกลายเป็นนางร้ายชื่อฉาวโฉ่ว่อนไปทั่วเมืองหลวงให้จงได้

          “เป็นความคิดที่ดี” เสียงชราเก่าแก่โบราณคลับคล้ายก้องอยู่ข้างหูทำเอาขนหัวลุกชัน 

          ความหลอนมาเยือนแล้วพี่เอ้ย!

          “เพ้ยหลอนเหลินอันใดข้าเป็นเทพหาใช่ผีสาง”

          “เทพเหรอ”

          “ใช่ข้าอุตส่าห์พาเจ้ามาที่นี่เชียวนะหัดสำนึกบุญคุณเสียบ้าง…หึ้ย”

          ท่านเทพจะเกรี้ยวกราดอะไรเบอร์นั้น ฉันทำอะไรผิดเหรอฮะ

          “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นเทพมันยากลำบากแค่ไหน ข้าเคยไปจักรวาลอื่นจนได้งานใหม่จนสุดขอบจักรวาลโน้น แล้วข้าจะพักร้อนทั้งทีกลับถูกเรียกใช้งาน”

          “หากไม่เป็นเพราะเจ้านอนดึกสูบบุหรี่ กินของไม่มีประโยชน์ข้าคงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่แล้ว”

          “น่าปวดหัวๆๆๆ สิ้นดีข้าจะรีบไปรายงานยมโลกแล้ว เจ้าห้ามพูดภาษาอื่นนอกจากภาษาถิ่นที่นี่เด็ดขาดเข้าใจไหม มิเช่นนั้นเจ้าจะใช้การไม่ได้และถูกส่งลงนรกทันที”

          “อย่างไรเจ้าก็เป็นนักแสดงก็คงไม่คณามือเจ้าอยู่แล้ว..ลาละ”

          หมายความว่าโลกนี้คล้ายกับนิยายหรือบทประพันธ์งั้นสินะ ท่านเทพเข้าใจความคิดและไม่ทันปฏิเสธความคิดประหลาดๆ ของหญิงสาวก็คร้านเกินจะใส่ใจ ฉันจึงเออออห่อหมกไปตามนั้น

          สิ้นเสียงของท่านเทพหนึ่งเค่อลับล่วงแล้ว จึงสรุปได้ว่าเพราะตนใช้ชีวิตเหลวแหลกในชาติก่อน เป็นเหตุให้เทพว่างงานที่หนีไปพักร้อนต้องกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง จะว่าไปมันเป็นความผิดของฉันไหมเล่า

          เอ่อ...พอลองมองย้อนกลับไป ฉันก็ทำตัวของฉันเองนี่ ร่างเล็กถอนหายใจแต่ อย่างน้อยบนโลกนี้ก็ไม่ต้องหาเช้ากินค่ำ

          ฉันในโลกนี้มีชื่อว่าจีเก้อซูมีสาวใช้คนสนิทนามว่าว่านชิงที่อายุมากกว่าแต่กลับตัวเล็กกว่าเธอมาก แล้วที่นี่ก็ยังเป็นยุคโบราณมีราชวงค์มู่หรงเป็นศูนย์กลางทางการค้า รับรู้ได้อีกว่าร่างนี้ยังหมั้นหมายกับผู้เป็นถึงรัชทายาทแห่งอาณาจักรมู่หรง

          เพราะเหตุผลบางอย่างทำให้ตนเกิดมา…หรือสิงร่างเด็กคนนี้

          หรืออาจเพราะด้วยความชอบส่วนตัวของตัวเองที่ชื่นชอบทำซีรีส์แนวทะลุมิติทำให้ต้องมาเกิดเป็นคุณหนูตระกูลจีที่บัดนี้จะสถาปนาเป็นนางร้าย

          ท่านเทพถึงแม้จะดูเหมือนไม่ใส่ใจ บางทีอาจจะมองมาจากเบื้องบนอยู่ก็ได้ เพราะงั้นหากทำอะไรผิดแผกจากคนยุคนี้คงได้ลงนรกแน่ๆ

          จากนั้นเป็นต้นมาฉันก็ใช้ชื่อในฐานะคุณหนูหมกตัวอยู่ในเหย้าเรือน ฝึกซ้อมเพื่อแสดงบทนางร้าย เมื่อชาติที่แล้วฉันถนัดบทนางเอกที่สุดทำให้แสดงฝีมือได้อย่างยอดเยี่ยม ถ้าไม่หมดสัญญาซะก่อน บทนางร้ายก็ต้องเป็นของฉัน แต่มันกลับกลายเป็นอดีตไปแล้ว

          ทั้งพ่อแม่ของชาติที่แล้ว ยังคาดหวังว่าฉันจะเติบโตเพื่อสานต่อบทนางร้าย ก่อนที่ท่านจะจากไป ถ้าไม่ทำความคาดหวังนั้นให้เกิดขึ้นจริงมันก็จะเป็นปมฝังแน่นในใจไม่จางหาย

          นี่เป็นเหตุผลที่ฉันต้องอยู่ในวงการบันเทิงตราบชั่วชีวิต