“ห้ามออกไปนะ”

“แม่ซื้อนมเปรี้ยว” หนูน้อยหันมาพูดกับทิพย์

“เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้วแป๊บหนึ่ง” ทิพย์พูดตอบพลางไดร์ผมให้ลูกค้าขาจรไปด้วยอย่างขะมักเขม้น

หนูน้อยยืนมองแม่ที่อยู่ไม่ไกล แต่แล้วก็ต้องแหงนหน้าขึ้นเมื่อมีใครคนหนึ่งมายืนบังสายตา ซึ่งเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างสูงมาก อีกทั้งแต่งตัวแปลกตา เหมือนกับในละครที่ฉายอยู่ในโทรทัศน์ ดวงตากลมโตของหนูน้อยมองผู้ชายตรงหน้าตาเขม็ง

ลูก!

ครองภพสบสายตาด้วยเท่านั้น หัวใจของเขาก็เต้นแรงมาก ภายในอกอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก ครู่หนึ่งราวกับว่าโลกใบนี้กำลังหยุดหมุน ความโกรธของเขาราวกับกำลังถูกแช่แข็ง แต่แล้วมันก็ระเบิดพร่างพรายออกมากลายเป็นความยินดี สองมือจึงยื่นออกไปอุ้มหนูน้อยเข้าสู่อ้อมอก

รจนาซื้อน้ำอัดลมกับน้ำแข็งใส่กระติกแล้วหมุนตัวกลับมา แวบแรกที่เธอเห็นแผ่นหลังนั้น เธอรู้สึกคุ้นตาและแปลกใจ ทว่ามีความแปลกใจมากกว่า ทำไมผู้ชายสวมสูทโก้หรูคนนี้มายืนอยู่ที่ร้านเสริมสวยของเธอ หรือว่าเขาเป็นแฟนของลูกค้าขาจรหน้าตาดีคนเมื่อกี้

หนูน้อยในอ้อมกอดมองครองภพอย่างมึนงงระคนสงสัยและสนใจ จึงไม่ได้ร้องที่จะลง ดวงตากลมโตที่มีแพขนตางอนล้อมกรอบมองอีกฝ่ายตาปริบๆ

รจนาข้ามถนนมาถึงหน้าร้านเท่านั้น ทันทีที่เห็นใบหน้าของคนที่ยืนหันหลังให้ หัวใจเต้นแรงขึ้นและใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง และกำลังอุ้มลูกสาวอยู่