ยินดีต้อนรับมิตรสหายทุกท่านเข้าสู่โลกใบที่สองของหยางลี่อิงนะคะ

สำหรับใครที่ชื่นชอบสไตล์งานเขียนที่ ‘ขมจับจิต หวานจับใจ’ ของหยางลี่อิงปักรอกันได้เลยค่ะ

ขอขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่ให้ความสนใจและแวะเข้ามาเยี่ยมชมทุกท่านเลยนะคะ

อัพวันละ1ตอน หยุดทุกวันพุธ-พฤหัส

*เปิดให้อ่านเนื้อหาจำนวน60%ฟรีก่อนปิดติดเหรียญบางตอนทุกเดือน ที่เหลือเปิดให้อ่านรายวันนะคะ*

V

V

V

สองดวงวิญญาณผู้สิ้นหวัง หลอมรวมกันกลายเป็นหนึ่งชีวิตใหม่ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

หนึ่งคนใช้ชีวิตยามกลางวัน อีกหนึ่งคนใช้ชีวิตในยามกลางคืน โดยมีเป้าหมายเพื่อรอคอยวันที่ดวงใจทั้งสองดวงนี้จะได้รับการปลดปล่อย

หยางน่า & มู่หลงซางฉี

หญิงสาวกำพร้าผู้มีชะตาหงส์โดยกำเนิด ว่าที่ชายาในองค์รัชทายาทแคว้นฉีหลิง แม้จะสูญเสียมารดาและถูกบิดาที่มีครอบครัวใหม่หมางเมินมาตั้งแต่ยังเด็ก ทว่าสวรรค์กลับเมตตามอบที่พึ่งพิงใหม่ให้กับนาง

‘หยางน่า’ ถูกฮองเฮาผู้เป็นสหายรักของมารดานำตัวเข้าวังตั้งแต่ยังเด็ก จากนกน้อยกำพร้าตัวหนึ่งได้รับการอบรมเลี้ยงดูดั่งเช่นสตรีผู้สูงศักดิ์ จนกลายเป็นนางพญาหงส์ผู้สง่างามอยู่เหนือสตรีนางใดทั้งปวง คอยอยู่เคียงข้างองค์รัชทายาทผู้ปรีชาสามารถอันเป็นที่รักดั่งเช่นคู่สวรรค์สรรค์สร้าง ยากจะมีผู้ใดเสนอหน้ามาเทียบเคียงได้...

ความรักและความผูกพันที่ทั้งสองมีให้กันมาตั้งแต่ยังเด็กได้หยั่งรากลึกลงไปในก้นบึ้งจิตใจเกินกว่าจะมีผู้ใดมาทำลาย

ทว่าสงครามล่าดินแดนที่แสนดุเดือดและตึงเครียดนี้ได้ทำให้พวกเขาต้องจำใจแยกจากกัน โดยไม่รู้เลยว่าการจากเป็นในครั้งนี้จะนำมาซึ่งความตาย...

“หากท่านต้องการให้ข้าไร้รักตั้งแต่คราแรก ต้องการให้ข้าคำนึงถึงเพียงความผาสุกของราษฎร เช่นนั้นท่านมอบนางให้ข้าทำไม ท่านสอนให้หัวใจดวงนี้รู้จักรักทำไม

หนสุดท้ายกลับมาบอกให้ข้าลืมมันไป ดั่งเช่นความฝันหนึ่งตื่น ข้าลืมไม่ลง...”

มู่หลงซางฉี

ลู่จิว

หญิงสาวกำพร้าในชนบทผู้โชคร้ายสูญเสียสามีอันเป็นที่รักไปพร้อมกับเหตุการณ์เรือล่มโดยที่ยังไม่ทันได้กล่าวคำอำลาใดๆ ต่อกัน

การจากไปของสามีอันเป็นที่รักได้ฉุดกระชากให้นางตกอยู่ในฝันร้าย ไร้ซึ่งทางออกวันแล้ววันเล่า  เท่านั้นไม่พอยังต้องคอยรับมือกับบรรดาญาติทางฝั่งสามีที่เริ่มแผลงฤทธิ์เรียกร้องขอแบ่งสมบัติกับนาง

‘ลู่จิว’ เป็นเพียงเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร มีเพียงสามีเป็นที่พึ่งพิง ไหนเลยจะรับมือกับญาติที่เกาะราวกับปลิงสูบเลือดเหล่านั้นได้ แต่ดูเหมือนสวรรค์ยังเห็นว่านางโชคร้ายไม่พอ จึงเผยความจริงให้นางได้รับรู้ว่าบรรดาญาติทั้งหลายที่พากันรุมแย่งชิงทรัพย์สินของนางนั้น ล้วนเป็นคนจากคณะละครที่ถูกสามีของนางว่าจ้างให้มาสร้างโลกใบที่สองขึ้น!

ความจริงสามีของนางมีว่าที่ภรรยาเอกอยู่แล้ว! ไม่เพียงเท่านั้นเขายังผ่านการสอบคัดเลือกขุนนางและได้เป็นถึงจอหงวนผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งยังได้รับพระราชทานสมรสกับท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ในอีกไม่ช้า!

หลังจากที่กัดฟันนำทรัพย์สินภายในบ้านจ่ายค่าตัวให้นักแสดงเหล่านั้นแทนสามีแล้ว ลู่จิวจึงมุ่งหน้าไปเมืองหลวงเพื่อฉีกกระชากโฉมหน้าจอมปลอมของสามี ยอมแบกรับคำดูถูกเหยียดยามของผู้คนมากมาย มองดูสามีที่อยู่ในอาภรณ์สูงศักดิ์ท่ามกลางขบวนมงคลสมรสอันยิ่งใหญ่

สุดท้ายนางไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับคำขอโทษ ยังถูกสามีตัดขาดความสัมพันธ์ที่ร่วมอยู่กินกันมานานกว่าสามปีอย่างไร้เยื่อใย ทั้งยังมอบเศษเงินและขับไล่นางไปราวกับเป็นเพียงหญิงคณิกาไร้ค่าผู้หนึ่ง

เขาคือโลกทั้งใบของนาง ทว่านางกลับไม่ใช่สิ่งใดสำหรับเขาเลย เมื่อความฝันและความหวังทั้งชีวิตถูกทำลายลง ลู่จิวจึงคิดที่จะปลิดชีวิตของตัวเอง แต่กลับถูกสายลมไม่ทราบที่มานำพาให้นางกลับมาจากโลกแห่งความตาย พร้อมกับดวงวิญญาณของใครอีกคนที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมในร่างเดียวกันกับนาง!

“น่าน่าเจ้าไปขโมยแตงกวาข้างบ้านมา เดี๋ยวข้าจะดูลาดเลาให้”

“…” หยางน่าแตะปลายนิ้วมือลงบนริมฝีปาก สีหน้าของนางดูลังเลใจยิ่งนัก

ท่าทางของนางดูงดงามแช่มช้อยดั่งเช่นสตรีที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี นางยืนเด่นเป็นสง่าท่ามกลางแปลงสวนผักของผู้อื่น ชม้ายชายตาแลมองพืชพรรณเขียวชอุ่มเหล่านั้นราวกับกำลังชื่นชมสวมดอกไม้หลังบ้านของตัวเองก็มิปาน ดูไม่เหมือนคนที่จะมาขโมยของผู้อื่นเลยสักนิด

“เจ้ายืนนิ่งอยู่ทำไม ไปสิ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก!” ลู่จิวที่สลับกลับมาอยู่ในรูปลักษณ์ของดวงวิญญาณและใช้ร่างโปร่งแสงของตัวเองช่วยดูลาดเลาช่วยสตรีผู้สูงศักดิ์ผู้นี้

“ข้าไม่รู้ว่าแตงกวาคือต้นใด เรื่องนี้เสด็จแม่ฮองเฮามิได้สอนข้า...”

หยางน่าทำสีหน้าเศร้าสร้อยเล็กน้อย ช่างน่าเสียดายนักที่ตำราสอนหญิงเหล่านั้นล้วนใช้ได้แค่เพียงในวัง เมื่อออกมาข้างนอกแล้ว ความรู้ทุกอย่างก็ไร้ความหมาย...

ลู่จิวที่เป็นดวงวิญญาณอิงอาศัยร่างของตัวเองก็ถึงกลับกลอกตามองบนให้กับชายาผู้สูงศักดิ์ไม่เคยแปดเปื้อนดินโคลนผู้นี้ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างทอดถอนใจ

“ข้าว่านะ เจ้าสลับกลับไปอยู่เวรกลางคืนจะดีกว่า หากเจ้าอยู่เวรกลางวันมีหวังพวกเราคงได้อดตายเร็วๆ นี้แน่”

หยางน่ายิ้มอย่างเอียงอายเล็กน้อย ก่อนจะกรีดปลายนิ้วมือทัดปอยผมไว้ที่ข้างหูอย่างแช่มช้อย

“ข้าก็ว่าเช่นนั้นเหมือนกัน...”