บทนำ

รมน เป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ดีดี อยู่มาจนครบ 100 ปี เทพอภิบาลซึ่งเป็นพี่เลี้ยง มาบอกเธอว่า เพื่อจะเลื่อนชั้นไปอยู่สวรรค์ชั้น 2 เธอต้องไปเกิดใช้กรรมในโลกมนุษย์ 1 ชาติ

ขณะนี้ รมนอยู่สวรรค์ชั้นที่หนึ่ง เพราะชีวิตในชาติก่อน เธอไม่ได้มีบาปกรรมเวรมาก แต่ก็ไม่ได้ทำบุญมากเช่นกัน เข้าตำราที่ว่า ความชั่วไม่มี ความดีไม่ปรากฎ พอสิ้นอายุขัย จึงได้มาเสวยสุขอยู่สวรรค์ชั้นหนึ่ง

คนที่ทำกรรมดีมากๆ สามารถข้ามชั้นไปอยู่สวรรค์ชั้นที่ 2 หรือ 3 หรือ 4 ก็ได้

อยู่สวรรค์นี่ก็ดีนะ ไม่หิว ไม่อิ่ม แต่ละวันเธอก็ลอยไปลอยมา ไม่ต้องทำมาหากิน เพราะไม่ต้องกิน

“ท่านเทพอภิบาล ฉันมีความสุขดี จำเป็นต้องเลื่อนไปอยู่สวรรค์ชั้นสองหรือคะ ฉันไม่อยากไปเจอทุกข์โศกโรคภัย ในโลกมนุษย์อีกนะ แล้วนี่ดูจากข่าวสารช่องของมนุษย์ ยังมีโรคระบาดโควิด คนตายไปหลายล้านแล้ว มันลำบากนะท่าน”

เทพอภิบาลหนุ่ม อายุ 300 ปี มองเธอแบบค้อนๆ สำหรับในสวรรค์ อายุ 300 ปีนี่ถือว่าเป็นหนุ่มน้อย

“ถึงเวลาต้องเลื่อนขั้นไปสวรรค์ชั้นสอง ยังไงก็ต้องไปเกิดใหม่”

“แล้วฉันต้องไปเกิดที่ไหน ยังไง”

“จากบุญของเจ้า ได้ไปเกิดใหม่ในร่างเก่าของหญิงคนหนึ่ง ไม่ต้องไปเริ่มเกิดเป็นเด็กทารกในครรภ์มารดา นับว่าได้เรียนลัด”

รมนอยากจะร่ำไห้

“ไปเกิดใหม่ในร่างเก่าของคนอื่นจะดียังไงคะ แล้วเจ้าของร่างเป็นคนดี หรือคนไม่ดีอย่างไร ถ้าเธอเป็นคนไม่ดี ฉันมิต้องซวยตั้งแต่ยังไม่เกิดหรือคะ”

เทพอภิบาลหัวเราะ

“มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก แต่ข้าบอกอะไรเจ้าไม่ได้ เจ้าต้องมีชีวิตเหมือนคนปกติ เพียงแต่ทุกคืนวันเพ็ญ เจ้าจะสามารถติดต่อกับสวรรค์ได้ แต่พูดไปก็ติดต่อกับข้าคนเดียวนี่แหละ”

“แล้วร่างเก่าเป็นอะไรตายคะ”

“หัวใจวายตายกะทันหัน แต่ยังไม่มีผู้ใดพบเห็น พอเจ้าไปเข้าร่างเธอ ก็ฟื้นได้เลย”

“แหมท่านเทพ ฟังดูง่ายเหลือเกินนะคะ ไปเกิดในร่างคนอื่นเนี่ย แล้วความจำของร่างเก่าละ ฉันได้รู้มั้ย”

“ได้รู้ แต่ก็อาจไม่สมบูรณ์ จำให้ดีคือ เจ้าลงไปนี่เพื่อสะสมบุญ พอหมดอายุขัย และสะสมบุญมากพอ เจ้าจะได้ไปอยู่สวรรค์ชั้นสอง”

“ถ้าสะสมบุญไม่ได้ ต้องตกนรกหรือเปล่าละคะ”

รมนประชด เทพอภิบาลหัวเราะเต็มเสียง

“ทำกรรมชั่วมากๆ ก็ต้องตกนรกนะเจ้า”

“ซวย ซวย ซวย”

รมนบ่นไม่หยุดปาก ก่อนที่ดวงจิตนางฟ้าจะลอยไปยังโลกมนุษย์