พระท่านเปรียบวัฏสงสารนี้เป็นดังแม่น้ำสายใหญ่ มีกระแสกรรมอันเชียวกรากพัดพาเราไปตามห้วงชะตานั้นๆ

...หนทางเดียวที่มนุษย์จะหลุดพ้นไปจากวัฏสงสารนี้ได้ก็คือ การละทิ้งจากทุกสิ่ง

ไม่ว่ารักหรือชัง ปล่อยวางจากมันแล้วก็กระโจนขึ้นฝั่ง ...

โดยไม่หวนกลับไปอาลัยไยดีในความรักความชัง ในกิเลสตัณหาใดๆ ในกระแสแห่งกรรมนั้นอีก

ดั่งนี้... เมื่อได้รู้แล้วและต้องเกิดมาแล้ว ไฉนเลยเรายังจะต้องกลับไปเวียนว่ายตายแล้วเกิดวนเวียนอยู่ในกระแสกรรมเดิมๆ อีกเล่า