บทนำ

                “เริ่มรู้สึกเคืองๆ หรือเจ็บมานานหรือยังครับ” นายแพทย์ศตนันท์ถามคนไข้หลังจากเจ้าหล่อนเล่าอาการต่าง ๆ ให้ฟัง

                “สักพักแล้วค่ะคุณหมอ เลยไม่สบายใจและรีบมาหาหมอนี่แหละคะ” นีรดาตอบหมอหนุ่มอย่างนึกกังวล เธอกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะเป็นโรคร้าย

                “เดี๋ยวไปนั่งรอบนเตียงนะครับ และก็ถอดเสื้อออก หมอขอคลำดูก้อนเนื้อหน่อย แล้วค่อยไปซาวด์ดู”

                “ไปซาวด์เลยไม่ได้เหรอคะคุณหมอ ทำไมต้องคลำด้วย ไม่ใช่มาแกล้งหลอกจับนมเพื่อนฉันเล่นหรอกนะคะ” พิจักขณาว่าออกไปอย่างนึกแกล้ง โทษฐานที่เขาหนีเธอมากรุงเทพและไม่ยอมกลับไปให้เห็นหน้าเลย นี่ถ้าหากไม่อ่านชื่อหน้าห้องเธอก็คงไม่รู้เลยว่าเป็นเขา

                “พยาบาล เชิญเพื่อนคนไข้ไปรอที่ด้านนอกครับ” ศตนันท์บอกออกไปอย่างข่มอารมณ์โกรธ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าหนีพิจักขณามาถึงกรุงเทพแล้ว ยังจะต้องมาเจอคนประเภทอย่างเจ้าหล่อนได้อีก มิหนำซ้ำเขายังย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับเจ้าเธอ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นห้องของเขาและเธออยู่ติดกันอีกต่างหาก

                “ทำไมต้องไล่ด้วยละคะ อยู่เฝ้าเพื่อนไม่ได้เหรอ เผื่อคุณหมอทำมิดีมิร้ายเพื่อนฉันขึ้นมาใครจะช่วย”

                “จะออกไปดี ๆ หรือจะให้เรียกคนมาลากออกไป ผมเป็นหมอนะครับ ทำตามหน้าที่ของตัวเอง และไอ้....ผมก็เห็นและสัมผัสมานับไม่ถ้วน คุณไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมจะทำอะไรเพื่อนคุณ” ศตนนท์บอกเจ้าหล่อนออกไปอย่างเหลืออด

                “ปันหยาแกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ” นีรดาปรามผู้เป็นเพื่อนรักเมื่อได้เห็นสีหน้ากรุ่นโกรธของคุณหมอ

                “นิสัยเหมือนกันไม่พอ ชื่อยังจะมาเหมือนกันอีก คนชื่อปันหยานิสัยเหมือนกันแบบนี้หมดทุกคนไหมนะ” ชายหนุ่มได้แต่คิดประโยคนี้ในใจไม่กล้าเอ่ยออกมาให้ใครได้ยิน