นางซวยถูกคนแย่งร่างไปไม่พอ

ยังถูกถีบทะลุมิติมาอยู่ในร่างอสูรกระต่ายที่กำลังถูกส่งตัวไปเซ่นสังเวยเจ้าเผ่าหมาป่าบรรพกาล

สู้อุตส่าห์หนีหัวซุกหัวซุน สุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้นอุ้งมือแม่ทัพหมาป่าอยู่ดี!

-------

ร่างเปลือยเปล่าขาวผ่องเรียบเนียน นุ่มนิ่มซะจนปากคอแม่ทัพหนุ่มแห้งผาก ยามเมื่อเริ่มตระหนักรู้ได้ว่านางอาจเพียงแค่กำลังตกอยู่ในฝันร้าย เขาก็ตัวแข็งค้าง ชะงักอยู่ในท่าที่มือหนึ่งเค้นจับอยู่บนหน้าอกนุ่มหยุ่นของนางเข้าแล้ว

ฝ่ายหานซิ่วซินถูกสัมผัสนี้ของเขาปลุกให้ฟื้นลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี

วู๊ววว!

อิ๋นหานตกใจสะอึกออกมาคำหนึ่ง ร่างมนุษย์พลันเปลี่ยนกลายเป็นหมาป่าขาว อุ๋งเท้ายังวางคาอยู่บนอกอิ่มของแม่นางน้อยไม่กล้าขยับส่งเดช

“นะ…นี่!”

หานซิ่วซินเผยสีหน้าตื่นตะลึง

หมาป่าขาวก็นิ่งค้างกลั้นหายใจ

นัยน์ตาสองคู่มองสบกันไม่เคลื่อนห่าง หนึ่งนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ อีกหนึ่งหลุกหลิกหลบเลี่ยงไม่กล้ามองตอบ

“สะ...สามี”

จะโทษหานซิ่วซินก็มิถูก นางเพิ่งฟื้นขึ้นมาสติยังไม่ครบส่วน ซ้ำก่อนหน้ายังถูกเรื่องราวพิสดารและการตายซ้ำซ้อนกระทบกระเทือนจิตใจ

ยามลืมตามาพบว่าตนเองสามารถกลับมาอยู่ในร่างมนุษย์ จะคิดไกลจนกู่ไม่กลับ ว่าตนตายแล้วได้เกิดใหม่ก็มิแปลกนัก

“สามี!”

หากหานซิ่วซินเป็นเด็กสาวไม่รู้ความ อิ๋นหานก็เป็นหมาป่าหนุ่มถือพรหมจรรย์ไร้ซึ่งประสบการณ์ระหว่างชายหญิง

ถูกเสียงหวานรื่นหูเรียกขานสามี ใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชาพลันปริแตก หน้าแดงก่ำจรดใบหู

หานซิ่วซินย่อมไม่มีทางรู้...ความเข้าใจผิดขณะที่สติยังคืนกลับมาไม่ครบส่วนของตน จะกลายเป็นไปก่อกวนท่านเทพผู้หนึ่ง ผูกบ่วงรัดคอตนยื่นส่งให้เขากับมือ