"คุณกินเผ็ดได้มั้ยล่ะ?" อดัมพยักหน้าเอนหลังนั่งพิงเก้าอี้ ยกขานั่งไขว่ห้างกระดิกขาด้วยท่าทางสบายใจ

"ผมกินได้หมด ยิ่งเผ็ด ยิ่งร้อนแซ็บๆ ยิ่งดี จืดๆ ชืดๆ ผมไม่ชอบ มันไม่ได้อารมณ์" เมลดาที่หันไปยกครกกับสาก เตรียมที่จะเด็ดพริกตำรวมกับกระเทียม เป็นต้องหยุดชะงัก

"สาบานว่าที่พูดมา หมายถึงกับข้าว" เมลดาพูดไปตำพริกไปด้วย

"คุณก็น่าจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไร ตำได้ถี่ขนาดนี้อยากจะรู้จริงๆ ว่าพอถึงตอนนั้น จะเผ็ดจดเด็ดขนาดไหน ถึงขนาดที่พ่อของเด็ก ตายคาอกได้นั้น แค่โม้รึเปล่าก็ไม่รู้"