หวงรัก วิวาห์ลวง

........................................

เมื่อเจ้าสาวของ วาโย หายตัวไปก่อนพิธีวิวาห์ เป็นเหตุให้เขาต้องเข้าพิธีกับผู้หญิงที่เขาทั้งรัก ทั้งแค้นอย่าง มุกไหม

ที่ถูกเขาตราหน้าว่า ผู้หญิงหลอกลวง

........................................

“คุณโยขา ลูกต้องเหมือนคุณ ฮึก แน่ๆ...”

“มุก ลูก ลูก ฮือ....” วาโยพร่ำเรียกชื่อเธอด้วยหัวใจที่แสนช้ำ แต่ละคำที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นแสนลำบาก

“ขอโทษ...” กี่ร้อยกี่พันคำขอโทษ วาโยรู้ดีว่ามันไม่อาจทดแทนกันได้...หากเทียบกับหนึ่งชีวิตที่เขาคือผู้ทำลาย แม้ไม่อาจตั้งใจ!

“ไม่เป็นไรค่ะ ฮือ...ไม่” ร่างบางโอบกอดศีรษะเขาไว้ในอ้อมอก เธอรับรู้ความเจ็บปวดของเขาดี เพราะกว่าเธอจะผ่านช่วงเวลาสาหัสนั้นมาได้ ก็แทบตายเหมือนกันหรือบางทีความตายอาจจะสบายกว่าด้วยซ้ำ

“ฉันขอโทษเพราะฉัน ลูกถึง...ฉันผิดเอง...ฮึกๆ ฉันอยากตายมุก ฉันไม่ไหวแล้วมันหายใจไม่ออก ฮึก มันทรมานเหลือเกิน....”

เสียงเข้มขาดหาย ทุกอย่างมันจุกแน่นที่ลำคอแกร่ง มีแต่น้ำแต่น้ำตาเท่านั้นที่พรั่งพรูอย่างไม่ขาดสาย

           “ฮือ” สุดจะกลั้น มุกไหมปล่อยเสียงโฮอย่างไร้ความอาย ร่างหนารีบกระชับกอดให้แนบแน่นขึ้นไปอีก พลางส่ายหน้าปฏิเสธการกระทำที่เห็นแก่ตัว

“มันว่างเปล่า มันไร้ความรู้สึก ฮึก...ขอฉันตายเถอะนะ ปล่อยฉันไป ได้โปรด

หยิบปืนมายิงฉัน ยิงตรงนี้...” มือหนาที่ชุ่มไปด้วยเลือด จับมือเธอมาวางไว้ตรงหัวใจ

“ฉันอยากให้มันมีความรู้สึกบ้าง...ตอนนี้มันชามาก ฮึก...มันชา”

           “ไม่ๆ คุณอย่ามาเห็นแก่ตัว...คนเลว”

           “ขอโทษแต่ฉันมันไร้ค่าเพราะฉัน...ลูกถึงไม่อยู่กับเรา ฮือ...ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉันเลยมุก...ฮือ” วาโยร่ำให้ปานจะขาดใจ เขาเจ็บคนชา ความสูญเสียครั้งนี้...ก็เพราะเขา!

            “อยู่เพื่อมุกสิ...ฮึก อยู่เจ็บไปด้วยกัน อย่าเห็นแก่ตัว! อย่าทิ้งกันแบบนี้ ฮือ คุณโยขา คุณรักมุกมากไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงต้องทิ้งให้มุกอยู่โดดเดี่ยวบนโลกใบนี้ ฮึก...มุกจะอยู่กับใคร ขอร้อง....หัวใจมุกไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้น...ฮึกๆ มุกขอ...”

มุกไหมแนบหน้าลงบนเรือนผมดกดำ ความเสียใจจากอดีตยังไม่เจ็บเท่าตอนนี้ เพราะเขาคือคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ แต่กลับเอ่ยปากขอให้ตัวเองหลุดพ้นจากความเจ็บปวดที่แสนทรมานนี้...เขาจะทิ้งเธอ!

            “ฮือ ขอโทษ มุกฉันขอโทษ...ให้อภัยผู้ชายสารเลวคนนี้ด้วยมุก” วาโยวิงวอนด้วยน้ำตา สภาพร่างกายนี้แทบสิ้นเรี่ยวแรง แม้แต่ความเจ็บที่มือยังไร้ความรู้สึก!

            “ได้โปรด...” อ้อนวอนเธออีก ร่างบางสะอื้นจนไร้เสียงมีเพียงหัวไหล่มนเท่านั้นที่สั่นระริก ว่าโยโอบกอดร่างน้อยให้สุดแรง ส่งผ่านความรักของเขาให้ทลายความเศร้าที่ล้อมรอบกายให้พังลง

           “สงสารกันบ้าง ฮือ...คุณโยขา มุกเสียใครไปไม่ได้อีกแล้ว ฮึกๆ อยู่กับมุก อย่าทิ้งมุก ฮือ” ร่างบางสั่นเครือ สองแขนเรียวกอดรัดเขาแน่น ก่อนจะพร่ำบอก อ้อนวอนเขาน้ำเสียงแหบโหยอย่างน่าเวทนา

........................................

นิยายเรื่องนี้มีทั้งคำหยาบคาย คำที่ส่อเสียดเกี่ยวกับเพศที่ไม่สุภาพ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

นิยายคือนิยาย อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ

หากตัวละครหรือเนื้อเรื่องตรงกับผู้ใด ผู้เเต่งไม่มีเจตนาจะพาดพิง

ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

.....................

เเจ้งค่ะ

นิยายเรื่องนี้มีจำหน่ายในรูปแบบ Ebook นะคะ

เเละจากที่ไม่มีรูปเล่มกระดาษ ซึ่งทำให้นักอ่านหลายๆ ท่านไม่สะดวกในการอ่านแบบ eboook

(ไรต์ได้รับฟีดแบ็คใน ib มาเยอะพอสมควร ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่สามารถทำรูปเล่มกระดาษได้)

เริ่มติดเหรียญบทที่ 7 ค่ะ

เพื่อนๆ ท่านไหนสะดวกแบบไหน เลือกตามใจชอบเลยค่ะ

โมรียา/BAM