​

 *Warning*

This novel included: rape, explicit sex, corporal punishment, unhealthy relationship, questionable principles, among other immoralities.

Please do not read this if any of that will upset you. Love yourself and close out of this tap. Thanks

*คำเตือน*

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งขึ้นจากจินตนาการ

บุคคล เนื้อหา รวมถึงสถานที่ที่กล่าวถึงในเรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลหรือสถานที่จริงแต่อย่างใด

เนื้อหาในแง่ของโลกมืด มาเฟีย หรือเจ้าพ่อก็เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเองจากจินตนาการของผู้แต่งไม่สามารถใช้อ้างอิงตามหลักความจริงได้

นิยายเรื่องนี้มีภาพ เนื้อหา ที่ไม่เหมาะสมในด้านพฤติกรรม ความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการอ่าน

ผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ใหญ่

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการและตัณหาของผู้เขียนล้วน ๆ เนื้อหาของตัวละครที่ทำผิดครรลองคลองธรรมล้วนเกิดจากจินตนาการทั้งสิ้น

และโปรดพึงระลึกไว้เสมอว่าเนื้อเรื่องทั้งหมดคือนิยายที่ไม่เกี่ยวข้องกับความจริง ความรู้สึกแนว Romanticism ที่หลงรักคนที่ทำร้ายตัวเองก็เป็นเพียงเรื่องแต่ง ไม่ควรนำไปกระทำในชีวิตจริงเพราะเสี่ยงติดตุกได้ โปรดอ่านอย่างมีสติ

ขอบคุณที่รับฟังคำเตือนและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีค่ะ

คำเตือนสำคัญ

เนื่องจากนายเอกของเรื่องนี้เป็นตัวร้ายบ้ง ๆ ในอีกเรื่องหนึ่งมาก่อน ดังนั้นลักษณะนิสัยจะเป็นพวกโง่และดันทุรังหน่อยในช่วงต้นเรื่องนะคะ แล้วน้องจะค่อย ๆ พัฒนาไปทีละน้อยค่ะ อย่างว่า สันดอนขุดได้ สันดานขุดยาก แม่ ๆ ต้องตามละเหี่ยไปกับน้องหน่อยนะคะ แต่ตอนท้าย ๆ เรื่อง น้องได้แสดงฝีมือแน่นอนค่ะ ลุ้นไปพร้อม ๆ กันนะคะ ใครอ่านตอนแรก ๆ แล้วเกลียดน้อง ขอให้อ่านต่อไปแบบเกลียดไปอ่านไปก็ได้ค่ะ 555

+++++++++++++++++++++++++++++

INTRO…

ทั้งชีวิต ผมพยายามทำทุกวิถีทาง

เพื่อให้ตัวเอง ได้เป็น ดาวจรัสฟ้า เป็นดาราดวงเด่น...

เป็น ‘พระเอกดัง’

อยู่หน้าเวทีมีไฟสาดส่อง พร้อมพรมแดงปูทาง

ทั้งที่ในชีวิตจริง หลังม่านมายาอันน่าหลงใหลนี้

คนโสโครกอย่างผม มันก็เป็นได้แค่...

‘ตัวร้าย’

ผม...เคยเป็นนักแสดงแถวหน้าของวงการ...

หึหึ...จะเรียกว่าแบบนั้นได้หรือเปล่านะ

แถวหน้า? ...พระเอกดังเหรอ?

....เปล่าเลย

ก็แค่ตัวประกอบกากๆ เล่นแข็งๆ ถูกดันขึ้นเป็นพระเอกได้ไม่กี่เรื่อง ก็โดนด่ากระจุย เพราะเล่นแข็งเป็นท่อนไม้ จนได้ฉายา อันน่าภาคภูมิใจหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น...‘พระเอกหน้าเดียว’ ‘พระเอกโรบอท’ หรือแม้กระทั่ง ‘ท่อนไม้’ ผมก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง แน่นอนว่า ผมย่อมมีกิเลส ตัณหา ความอยากได้ใคร่มี ความทะยานอยากในสิ่งที่ทั้งชาติ...ให้ตายคนอย่างผมก็ไม่มีวันเอื้อมถึง

แล้วถ้าลดละได้ง่ายๆ ชีวิตผมจะได้เป็นอย่างวันนี้หรือ?

ไม่...ต่อให้เวลาหวนคืนไป ผมก็ยังมั่นใจว่า ไอ้คนสารเลวที่ชื่อว่า บดินทร์ จะยังคงยืนยันที่จะชั่วช้า เช่นเดิม ผมไม่ใช่เทวดานะ...ไม่ใช่คนที่ฝักใฝ่ในศาสนา ไม่สนใจผิดชอบชั่วดี ผมยึดมั่นแค่เพียงว่า...ถ้าผมได้ดี ทุกอย่าง มันคงจะดีตามไปด้วย ถ้าผมได้ดี อะไรเลวร้ายที่ผ่านมา มันคงจะดีไปด้วย ถ้าผมได้ดี ความชั่วที่เคยทำมา มันคงถูกลืมไปด้วย

ถ้าผมได้ดี...สิ่งที่ผมทำเอาไว้กับอดีตเพื่อนคนสำคัญ...มันก็อาจจะดีขึ้นด้วย

ผมมันก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง และรักตัวกลัวตาย คนอย่างผม รักชีวิตมากกว่าศักดิ์ศรี คนอย่างผม ยอมตายดีกว่าต้องเผชิญปัญหา ที่หาทางแก้ไม่ได้

บนเศษทุ่นลอยน้ำเล็กๆ ...คนอย่างผมสามารถทนเห็นเพื่อนรักจมน้ำตายต่อหน้า มากกว่าจะยอมตายตกไปพร้อมกัน

...คนอย่างผมมันขี้ขลาดตาขาว ไร้ศักดิ์ศรี...เลวระยำ เมื่อชั่วช้า จนไม่สามารถกู่กลับ เมื่อปมปัญหาที่ผมผูกขึ้น มันรัดคอจนไม่สามารถหลบหนี ครั้งหนึ่ง...ผมจึงตัดสินใจ ‘ฆ่าตัวตาย’ ด้วยความคิดโง่ๆ ที่ว่า... ‘ถ้าตายซะ ทุกอย่างก็จะจบ’

แต่กรรมเวรที่ผมได้เคยสร้างเอาไว้ มันแสนหนักหนาสาหัสขนาดที่ว่า แม้แต่ความตาย ก็ไม่สามารถลบล้างได้ เรียกง่ายๆ ดีกว่า ว่า ‘แค่ตาย...มันง่ายไป’ ดังนั้น...วันนี้ผมจึงยังมีลมหายใจอยู่ เพื่อชดใช้เคราะห์กรรมที่ผมเคยสร้างและแน่นอนว่า คนต่ำช้าบาปหนักเช่นผม ฟ้าคงไม่ปรานี ให้ผมชดใช้กรรมได้ง่ายนัก ถึงได้ส่งผู้คุมขังอย่าง ‘มัน’ ลงมาสำเร็จโทษผมถึงบนโลกนี้

มัน...ผู้มีรอยยิ้มดุจเทพยดา ทว่ากลับโหดร้ายกับผมราวกับพญายมราช

มัน...คือผู้ลงฑัณฑ์ และผู้คุมขังอย่างสมบูรณ์ของผม

ทุกวัน...ผมได้แต่เฝ้าอ้อนวอนต่อท้องฟ้า

ขอให้กรรมของผม...

กรรมของคนบาปคนนี้...

สิ้นสุดลงเสียที

+

+

+ 

แรกเริ่ม ชายที่ชื่อบดินทร์ ในสายตาของดนัย คือดารากระแสตกไร้ค่า ทั้งยังเป็นตัวเสนียดที่คอยตามราวีสดายุเพื่อนของเขาจนน่ารำคาญอีกด้วย คนไร้ค่า ที่แค่ขยี้นิดเดียวก็ตายได้ในทันที แต่ถึงอย่างนั้น ดนัยก็อุตส่าห์ปล่อยบดินทร์ไว้ เขาไม่คิดสนใจ เพราะเห็นว่าเป็นเพียงมดปลวก กระทั่ง วันที่บดินทร์เป็นฝ่ายก้าวล่วง เข้ามาหาเรื่องใส่ตัว โดยการร่วมมือกับชิดจันทร์ทำร้ายสดายุ

มดที่ไม่กัด เขาย่อมไม่ทำอะไร แต่ไอ้มดที่กัดไม่เลือก ก็มีแต่ต้องบี้ให้ตายเท่านั้น

และดนัยก็ทำตามที่ว่า คือขยี้มดตัวนั้นจนแหลกคามือ แต่ก็ยังปรานียอมปล่อยให้มีลมหายใจเพื่อชดใช้กรรมของมันต่อ ไม่คิดเลยว่าเจ้ามดตัวนั้นในที่สุดจะดิ้นรนหาทางปลิดลมหายใจของตัวเองเอง โดยที่เขาไม่ได้หยิบยื่นให้ ในตอนแรกดนัยออกอาการหงุดหงิด เขาคือคนที่มีอำนาจ เหยื่อทุกคนที่เคยผ่านการตักเตือนจากเขา ไม่ว่าด้วยวิธีไหนเหตุผลใด คนเหล่านั้นมักสงบเสงี่ยมเจียมตัว เชื่อฟัง และอยู่ใต้อาณัติเขาทั้งสิ้น

ยกเว้นเจ้ามดตัวร้ายคนนี้ ที่ยืนหยัดท้าทายอำนาจของเขาจนถึงที่สุดอย่างไม่กลัวตาย ไม่ใช่แค่ไม่กลัวตาย แต่เรียกร้องที่จะตาย เพียงเพื่อหลบลี้จากเงื้อมมือของเขา

ฝันไปเถอะ เจ้ามดอวดดี เขาจะไม่ยอมให้มันมีโอกาสแม้แต่จะตายเด็ดขาด เขาจะกักขังมันไว้ในกล่องแก้วข้างกายนี่แหละ จะเลี้ยงดูจนอ้วนพี แต่จะไม่ยอมให้หนีไปได้ และเมื่อไหร่ที่เขาต้องการ เขาต้องได้มัน!

...โถ

...............เจ้ามดผู้น่าสงสาร

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

สวัสดีค๊า อนาคี99 ขอฝากเนื้อฝากตัวในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ^^ 

(นิยายเรื่องนี้ช่วงแรก ๆ นายเอกจะน่ารำคาญหน่อยนะคะ ดื้อและชอบหาเรื่องใส่ตัวพอสมควรค่ะ หลาย ๆ คนด่าโง่ 555 แต่นั่นก็เป็นบุคลิคเฉพาะตัวที่จะค่อย ๆ ถูกขัดเกลาไปเรื่อย ๆ ในอนาคตค่ะ อดทนกับน้องดินกันนิดนะคะ ปมน้องเคยเป็นตัวร้ายในนิยายเรื่องอื่นมาก่อนค่ะ 555)

นิยายเรื่อง ผมคือ...ตัวร้าย คือภาคแยกจากเรื่อง ผมคือ...นางเอก ดังนั้นในช่วงแรกของนิยายจะมีการอ้างอิงถึงตัวละครจากเรื่องผมคือนางเอกอยู่บ้างนะคะ

ตัวละครจากผมคือนางเอกที่จะมีบทบาทแค่ช่วงต้นเรื่อง

สดายุ อดีตเพื่อนรักของบดินทร์ ที่ถูกบดินทร์หักหลังในวงการแถมยังทำเรื่องไม่ดีด้วยสารพัด

กฤตเมธ แฟนหนุ่มของสดายุดีกรีพระเอกเนื้อทอง ผู้เกลียดบดินทร์พอสมควรในฐานะศัตรูหัวใจ

ซอลย่า ผู้จัดการส่วนตัวครั้งบดินทร์ยังเป็นดารา

บลูม่า ผู้จัดการส่วนตัวของสดายุ

ชิดจันทร์ เด็กสาวตัวร้ายที่ลากชีวิตบดินทร์ลงเหวมาแล้วในภาคผมคือนางเอก

ตัวละครเหล่านี้จะหมดหน้าที่เมื่อบดินทร์ย้ายไปอยู่กับดนัยที่อเมริกาค่ะ

ถ้าติดใจสงสัยอยากติดตามพวกเขาเหล่านี้สามารถไปติดตามได้ที่ ‘ผมคือ...นางเอก’ นะคะ

(โค้งสวยๆ)

298232