ตั้งแต่เรียนจบผมก็มุ่งมั่นขยันตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพราะคิดว่าสักวันคงลืมตาอ้าปากได้เหมือนคนอื่นเขาบ้าง…..แต่ผ่านไปเป็นสิบปี นอกจากจะไม่รวยแล้วยังป่วยเป็นโรคร้ายจนต้องลาออกจากงาน ตอนเดินไปลาออก เจ้านายที่รักก็พูดเหมือนผมเป็นคนสำคัญขององค์กร ตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องโกหกจนผมร้องไห้ออกมายกใหญ่

แต่เหมือนผีเจ้าที่จะสมเพชในความโง่งมของผมเลยชี้ทางสว่างให้

“น่าเสียดาย…..ไม่รู้จะหาคนโง่และซื่อตรงแบบเขาได้จากที่ไหน”

…คนโง่งั้นเหรอ…

“เครื่องจักรที่ทำงานไม่ได้แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องเก็บไว้”

…เครื่องจักร ในสายตาของพวกเขาผมเป็นแค่เครื่องจักรงั้นสินะ…

“เราก็แค่ต้องหาทรัพยากรที่ถูกที่สุดคนใหม่”

…ทรัพยากรที่ถูกที่สุด…