“เธออยากลองดูมั้ย? ฉันยินดีสอนนะ”

          “หยุดค่ะ! คุณรบ”

          “มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง”

          “ปล่อยรักค่ะ รักบอกให้ปล่อยรัก”

“ขอร้องฉันสิดอกรัก หรือไม่ก็แหกปากร้องให้พี่สิบมาช่วย เธอชอบไม่ใช่เหรอฮีโร่อย่างพี่สิบ” ดอกรักกัดปากลงขบแน่นเมื่อได้ยินพันรบเอ่ยหยันถึงพี่ชายตัวเองที่เมตตาใจดีต่อเธอ

“ถ้าคุณรบว่าคุณสิบว่าเป็นฮีโร่ คุณรบก็ยอมรับแล้วสิคะว่าตัวเองเป็นตัวร้าย” พันรบเอาหน้าผากเขาโขกหัวเธอ ส่วนสองมือก็ยังจับล็อกข้อมือเรียวไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

          “ทำไมเธอยกสถานะให้ฉันเป็นตัวร้ายส่วนพี่สิบเป็นพระเอกเหรอ” เธอเกลียดที่สุดต้องมาเถียงกับเขาเรื่องใครดีใครเด่นกว่ากันระหว่างสายเลือดสองพี่น้อง

          “คุณสิบไม่เคยรังแกรัก เขาเป็นพระเอกก็ถูกแล้วนี่คะ” พันรบหัวเราะหึพร้อมตะปบฝ่ามือลูบต้นขาเธอ ดอกรักหอบหายใจถี่กระชั้น เธอดิ้นสู้สุดแรงจนมือหลุดพ้นพันธนาการ

ด้วยความตกใจดอกรักเผลอตวัดฝ่ามือตบลงบนใบหน้าพันรบดังเผียะ! ฟังชัดสนั่นหวั่นไหวเล่นเอาใบหน้าพันรบสะบัดคอหัน เรียกได้ว่าสร่างเมาเกือบทันที

          “รัก! ” เขาตวาดเธอพร้อมจับข้อมือขาวบีบจนขึ้นสีแดงจัดด้วยความเจ็บแก้ม มือเธอหนักเป็นบ้า พันรบดุนลิ้นชนกระพุ้งแก้มสำรวจร่องรอยบาดเจ็บ

         “คุณรบไม่มีสติค่ะ รักแค่เรียกสติให้” สาวน้อยจ้องเขม็งไปยังดวงตาวาวโรจน์ ตบเรียกสติคนมัวเมาที่พยายามปลุกปล้ำเธอนั้นมันก็ถูกต้องตามครรลองแล้ว