“น้องปูนเป็นอะไรมั้ยครับ”

เสียงนุ่มนวลดังขึ้นข้างหูทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา เมื่อผมลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในก้อมกอดของพี่เกี้ยว มือข้างหนึ่งของแกกอดรัดสะโพกของผมเอาไว้แน่น จนกระทั่งร่างกายของเราสองคนแนบชิดกัน ขณะที่มืออีกข้างของแกก็เสยเส้นผมของผมที่เปียกโชกปรกหน้าขึ้นไปเหนือศีรษะ จากนั้นใช้มือเช็ดน้ำออกจากใบหน้าให้ผมด้วยความอ่อนโยน

“ปูนสะดุดขาตัวเองตกน้ำครับ”

ผมตอบพี่เกี้ยว ในตอนนี้ความตกใจจางหายไปแล้ว ทว่ามันถูกแทนที่ด้วยความสั่นไหวเมื่อใบหน้าของผมกับพี่เกี้ยวอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งคืบ หนำซ้ำตัวของผมยังถูกแกรัดไว้แน่น มือหนาของแกจับอยู่ตรงสะโพก หรือพูดง่ายๆ ก็คือจับอยู่ตรงแก้มก้นของผมนั่นเอง

ผมหายใจผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง อดรู้สึกไม่ได้ว่าพี่เกี้ยวกำลังจับก้นของผมบีบเบาๆ ก่อนที่ปลายนิ้วของแกจะปัดป่ายไปมาตรงร่องแยก แล้วดึงตัวผมมาแนบชิดติดอยู่กับตัวของแกแนบแน่นกว่าเดิม จนกระทั่งผมสัมผัสได้ถึงท่อนเนื้อของผมกำลังบดเบียดอยู่กับท่อนเนื้อแข็งแกรงของพี่เกี้ยว ราวกับกำลังจะหลอมรวมเป็นของกันและกัน