ฉันมักจะจดจำช่วงเวลาที่ผ่านมาในชีวิตได้ดี

เป็นความรู้สึกตอนวัยเด็กเหมือนบ่อน้ำที่ใสสะอาด

เมื่อโตขึ้นมาเรื่อยๆกลับพบว่าบ่อน้ำนั้นกลายเป็นน้ำขุ่นสีโคลนไปซะแล้ว

มุมที่แสงส่องมาไม่ถึง…. มุมที่พระอาทิตย์ไม่อาจลอดผ่าน มีความมืดมิดเป็นเหมือนเพื่อนสนิท มีความเงียบเหงาเป็นเหมือนคนรู้ใจ

"ขอโทษนะครับ คณะแพทย์ไปทางไหน" ด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงกว่ามากเข้ามาประชิดใกล้ตัว ทำให้เธอเผลอขยับถอยห่างออกมาด้วยความตกใจทันที

อีกครั้งที่เธอเห็นว่าอีกคนยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตรมาทางนี้ ใบหน้าไร้การแต้มแต่งใดๆ ค่อยๆ หันไปมองทางซ้ายและขวา เพื่อหาว่าบุคคลตรงหน้านี่พูดกับใคร

"...."

ก็คงเป็นเธอสินะ

"ตรงไป เลี้ยวขวา จะเจอ" นี่อาจนับเป็นประโยคที่ยาวที่สุดในรอบหลายเดือนเลยก็ได้

"ขอบคุณนะครับ"

"...."รอยยิ้มเหมือนแสงพระอาทิตย์ ทำให้เธอต้องรีบหรี่ตาและเลือกไม่ตอบรับอะไรกลับไป สองเท้าย่ำเดินหน้าหนีไปจากจุดนี้ทันที

บับเบิ้ลบี

*คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีการพูดถึงเรื่องที่อาจจะกระทบต่อจิตใจนักอ่านได้ หากใจแข็งไม่พอเลื่อนผ่านเลยค่ะ