“หอม...”

“อะไร”

“รักหอม กลิ่นนี้เราชอบนะ” กลิ่นคุ้นเคย กลิ่นเดียวกับน้ำหอมที่เขาเคยซื้อให้แพรม่านไหม

รพัฒน์ก็แค่บอกว่าชอบน้ำหอม ไม่ได้บอกว่าชอบเธอเสียหน่อย แต่ทำไมฟังแล้วถึงรู้สึกว่าหน้ามันเห่อร้อนชอบกล พิมพ์รักปล่อยมือจากการประคองคนตัวสูง แต่อีกคนกลับโอบรัดตัวเธอไว้ด้วยสองแขน ร่างเล็กจึงแนบชิดกับเรือนร่างกำยำสูงใหญ่ของคนเป็นเพื่อน

“ปะ...ไปนอนได้แล้ว”

“รังเกียจเราเหรอ”

“ทำไมถามแบบนี้ เราเพื่อนกันนะ”

“ไม่หรอก รักไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อน” ดวงตาคมวับวาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมุมปาก จู่ๆ ก็รู้สึกสนุกที่ได้ยั่วเย้าคนตัวหอมในอ้อมกอด ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงเรื่อ หรือคำถามเขาจี้ใจดำเข้าแล้ว