การแอบชอบใครสักคนหรอ…..มันทำให้ผมกล้าที่จะรวบรวมความกล้าทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อให้คนๆนั้นมองเห็นมันสักครั้ง ละมั้งครับ……. แต่….นั่นมันคืออดีตที่ตามหลอกหลอนผมทุกค่ำคืน……

3ปีก่อน…..(วันจบการศึกษา)

“เออออ…สายฟ้า นายอาจจะไม่รู้จักเรานะเราชื่อแตงโมอยู่ห้อง8 คือออออ”  สั่นไปหมดดดเลยยไอ่โม “นายมีอะไรรีบๆรีบพูดฉันมีธุระที่ต้องไปทำ”  “เออออ นี่ดอกกุหลาบเราให้ เราชอบบบนายมากๆๆๆนะ ช่วยรับมันไปได้ไหมม”  “อ่าวสายฟ้าอยู่ตรงนี้เองงหรอคะแก้วตาตามหาตั้งนานนน เพื่อนๆรอถ่ายรูปอยู่นะเดียวเสียเวลา”  เธอเกาะแขนสายฟ้าแลวพาออกไป ถึงผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นนนน   กลางเสียงซุบซิบที่ปนเสียงหัวเราะ  หูผมอื้อปหมดดด  น้ำตาที่ไหลมาจากไหนไม่รู้ แต่ที่รู้คือออผมเจ็บ เจ็บเหลือเกิน……….