ของเล่นชิ้นหวง...

ของเล่นที่เป็นความลับ...

ของเล่นที่น้องสาวของเขาส่งมาเพื่อให้เขา...เล่น

ไฉนยิ่งนานวัน หัวใจอันแข็งดั่งหินผา เย็นชาของศาสตรา

กำลังหลอมละลายเพราะความซื่อใส แสนดีของเธอ

โปรยปราย

“ทำไมถึงส่งข้อความมาให้ผมแบบนั้น”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเผยอปากอิ่ม แล้วตอบเขาอย่างงงๆ

“คะ?”

เขายิ้มกับหน้าตาที่ดูตื่นๆ นั่น รอยยิ้มของเขาที่หายากนัก และทำให้เธอใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม

ราวกับผีเสื้อนับพันกำลังกระพือปีกโบยในท้องของเธอ

“เธอบอกว่าคิดถึงผม”

นิ้วเรียวแตะที่แก้มนุ่มไล้ไปมา สัมผัสนั้นทำให้เจ้าของแก้มสะท้าน สัมผัสนั้นร้อนลวกไปยังผิวนิ่ม...ราวกับว่าเขากำลังตีตราเธอ

“หนู...หนูคิดถึงคุณจริงๆ” เธอเผลอตอบออกไป...เสียงแผ่ว ตอบออกไป ตามหัวใจบงการ

“ผมใจร้ายกับเธอ บังคับเธอ...ทำไมยังคิดถึงผม”

“หนู...หนูไม่รู้”

ตาคมหลุบมองปากอิ่ม ที่เผยอน้อยๆ นั่น อารมณ์อันเปี่ยมล้นทำให้เขาดึงเธอมากอดไว้ เขากระซิบแนบปากอิ่มเสียงเบา

“แต่ผมรู้...ว่าทำไม”

อรุณพิไลไม่ทันได้ถามไถ่อะไรเขา ริมฝีปากรุ่มร้อนก็กดลงมาบนปากอิ่ม เขาบดเคล้า เคล้นคลึง ดื่มด่ำน้ำหวานแรกจากเธอ...

ของเล่น ที่เป็นของรักของเขา...