เขาเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กที่เมื่อไหร่ก็ตามที่เจอผมมักจะเรียกผมว่าแฟนอยู่เสมอมา ผมยอมรับเลยว่าไม่ชอบ ไม่ชอบรอยยิ้มนั้น ไม่ชอบแก้มแดง ๆ ไม่ชอบที่ยิ้มให้คนอื่นแบบที่ยิ้มให้ผม ไม่ชอบที่มันน่ารัก ไม่ชอบที่มันชอบงอนแล้วเงียบ ไม่ชอบที่ไปเข้าใกล้คนอื่น ไม่ชอบครับ ผมไม่ได้ชอบมันจริงๆ

แต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไป 4 ปี หลังจากเราเรียนจบมัธยมต้น โลกกลับโคจรให้ผมมาเจอกับเด็กผู้ชายข้างบ้านคนนั้นอีกครั้ง แน่นอนว่าเวลาผ่านไปคนเราย่อยมีการเปลี่ยนแปลงครับจากเด็กตัวเล็ก ๆ เดินตามผมต้อยๆ วันนี้กลับเป็นเด็กผู้ชายตัวขาวหน้าตาน่ารัก จนผมเองที่หันไปมองคือแบบน่ารักเหี้ยๆ น่ารักที่ว่าแม่งโครตน่ารัก แต่ทำไมครั้งนี้โลกถึงใจร้ายกับผม ใจร้ายที่ว่าผมไม่พร้อมหรอกนะครับที่จะมาเรียกผมว่าแฟนอีกครั้ง หึ ผิดคาดครับ มันมึนผมครับทั้งที่ผมก็ยื่นอยู่ตรงหน้าแท้ๆ

ฝากนินยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะคะ

เรื่องนี้แนวน่ารักๆต้องยิ้มไปกับน้องแน่นอนค่ะ