ผม 'เมอริโน่' ผู้ผ่านการฝึกโหดจนกลายเป็นยอดสายลับ วันหนึ่งต้องแฝงตัวเข้าไปสืบข่าวในคลับหรูกลางเมือง

“เข้าไม่ได้นะครับ เฉพาะคนมีบัตรเท่านั้น”

เห็นทีคงต้องโรยตัวจากเฮลิคอปเตอร์แล้วมุดช่องแอร์เข้าไปสืบซะแล้ว

“อ๊ะๆ น้องคนนั้นน่ะ ใช่ที่มาแทนไอ้บอยรึเปล่า?”

บอยไหนวะ... แต่ด้วยสัญชาตญาณยอดสายลับ ผมเลยตอบว่าใช่ แล้วก็เข้าไปในนั้น

ปรากฏว่าไอ้บอยเนี่ย เป็นนักเต้นรูดเสา...

ดังนั้นแทนที่ผมจะเข้ามาสืบข่าว ผมเลยต้องมายืนรูดเสาอยู่ตรงนี้

ไม่เป็นไร ผมเป็นยอดสายลับ อีกสักพักผมจะลงไปหาข่าว

จนกระทั่ง มีมือซนๆ ยัดแบงก์พันสองใบใส่ขอบกางเกง

“น้องเต้นดีนี่พี่ชอบ” แววตาทอประกายแวววับไม่คืดปิดบังว่าเจอสิ่งถูกใจ “ถอดเสื้อหน่อยสิ เดี๋ยวให้อีก”

โอเค เรื่องหาข่าวรอไปอีกนิดแล้วกัน

______________________________________________

“คุณราเชนทร์ ผมมีเรื่องจะสารภาพครับ”

“อะไรงั้นเหรอ”

“ผม… เป็นสายลับครับ”

หัวหน้าแก๊งมาเฟียเงียบไป กะแล้วเชียวว่าต้องรับไม่ได้ เจ้าพ่ออย่างเขามีหรือจะปล่อยให้สายลับมีชีวิตรอด

ดังนั้นการที่เขาถอดเสื้อ ถอดกางเกง มันก็สมเหตุสมผลแล้ว…. เดี๋ยว

“เอ่อ แด๊ดถอดทำไมอะครับ...”

“นายว่านายเป็นสายรับใช่ไหม”

ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆ

“ฉันเป็นสายรุก”

โอเค เรื่องจริงจังรอไปอีกนิดแล้วกัน